เชอรี่กำลังรู้สึกเศร้า ทำไมคนที่ตัวเองรู้สึกรัก ต้องอยู่ไกลเกินเอื้อมด้วยนะ (รวมถึงเลียมด้วยรึเปล่า)
"คุณหญิง เอ้ย เจ้าหญิง....หนูไม่อาจเอื้อมตีตนเสมอพระองค์หรอกค่ะ" เชอรี่น้ำตาคลอ การได้พูดคุยกับเธอเมื่อซักครู่ ทำให้เชอรรี่รักซาร่าไปแล้ว อย่างไม่น่าเชื่อ เป็นเพราะเชอรี่เองไม่เคยได้รับความรักจากแม่มาก่อนนั่นเอง เพราะมัวแต่คิดเรื่องต่างๆ จนมาชนเข้ากับ..
"นี่เธอ เมื่อกลางวันก็ทีนึงแล้วนะ เดินให้มันดูทางหน่อยสิ!" เสียงหล่อบ่นอุบ
"คุณชาริล เอ้ย ขอประทานอภัยเพคะ เจ้าชาย!" เชอรี่ยกมือขึ้นไหว้ เจ้าตัวทำหน้าแปลกๆ
"นี่เธอ พูดอะไรน่ะ คนมองกันหมดแล้ว ฉันบอกให้หยุด!!!" ชาริลสั่งพร้อมกับยกมือห้าม
"ถ้าอยากรู้อะไร พระองค์ทรงสอบถามเจ้าหญิงเองนะเพคะ เชอรี่ขอตัวก่อนค่ะ"
"นี่เธอ จะรีบไปไหน!!!! ไหนๆก็ไหนๆละ ไปหาเสด็จแม่กับเราสิป่ะๆ" ชาริลยิ้ม พร้อมกับดึงมือนุ่ม
"ปล่อยนะเพคะ หม่อมฉันไม่บังอาจตีตนเสมอทุกพระองค์หรอกค่ะ"
ชาริลหาได้ฟังเชอรี่ไม่ กึ่งดึงกึ่งลาก องครักษ์ได้แต่อมยิ้ม เพราะไม่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าชายผู้ปกครองเมืองมานานมากแล้ว
"เธอรู้มั้ย แม่เราไม่โปรดที่จะคุยกับคนแปลกหน้า แต่กับเธอ เราก็ไม่รู้ทำไมเค้าถึงคุยกับเธอ...มันต้องมีอะไรซักอย่าง เราต้องรู้ให้ได้"
"อุ้ย นังชะนี" วิชชี่หน้าเสีย "มากับ..."
"วิชชี่ช่วยด้วย!!!!" เสียงเล็กเรียกเพื่อน
"มากับเรา...ได้ยังไงใช่มั้ย" วิชชี่พยักหน้าหงึกๆ "เจอโดยบังเอิญน่ะ เห็นนั่งร้องไห้อยู่ เข้าไปถาม พูดถึงแม่เรา เราก็เลยลากมา มีอะไรจะถามเราอีกมั้ย^ ^" วิชชี่ได้แต่ส่ายหน้า แล้วเรื่องที่บอกเพื่อนสาวของเชอรี่ไป ก็ไม่เป็นความจริงซักนิด "ดี งั้นเราขอตัวนะ ไปเร็วๆหน่อยเชอรี่!"
YOU ARE READING
พลิกล็อคสัญญาเมียจ้าง
Romanceเมื่อองค์ชายหนีการแต่งงาน ไปเจอสาวน้อยนางหนึ่ง จึงจ้างเธอมาเป็นภรรยาหลอกๆ โดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าคือ... องค์รัชทายาท
