Chapter15

220 10 0
                                    

"มีใครเห็นองค์ชายเลียมบ้าง??" วีนัสถามกับทหารที่ยืนรักษาการอยู่บริเวณงาน

"มิเห็นเลยขอรับพระชายา"

"คนทั้งคน จะไม่เห็นได้ไง!!!" วีนัสวีนใส่ทหารตรงหน้า ผู้คนแถวนั้นมองตามเสียงตะหวาดของเธอ

"หนูควรจะกลับเข้าไปในงานได้แล้วนะลูก พิธีส่งตัวเข้าหอกำลังจะเริ่มในไม่ช้า" เมอร์คริสผู้เป็นพ่อกำลังบอกวีนัส "แล้วองค์ชายล่ะ??"

"ไม่ทราบเพคะเสด็จพ่อ หนูก็กำลังหาอยู่นี่แหละเพคะ!!" เจ้าสาวของงานเดินสะบัดหน้ากลับเข้าไปในงานอย่างหัวเสีย

"เสด็จแม่เห็นน้องหญิงมั้ยขอรับ" ชาริลวิ่งกระหืดกระหอบ ถามผู้เป็นแม่

"ไม่เลยลูก แม่ก็นึกว่าน้องอยู่กับลูก!" ผู้เป็นแม่เริ่มร้อนใจ "โทรหาน้องสิ โทรหา--"

"น้องหญิงฝากโทรศัพท์ไว้ที่กระหม่อมขอรับ กระหม่อมเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับน้อง.." ชาริลมีสีหน้ากังวนอย่างเห็นได้ชัด

"เกิดเรื่องอันใดขึ้นขอรับเจ้าหญิง" องค์ราชาธิบดีเจฟถามทั้งคู่ แต่ยังไม่ทันตอบคำถาม วีนัสเดินมาหาราชาเจฟพอดี

"เสด็จน้าเห็นองค์ชายบ้างมั้ยเพคะ หายไปเป็นชั่วโมงแล้ว!"

สิ้นคำพูดวีนัส 2แม่ลูกมองหน้ากันทันที

"อย่าบอกนะ!!"






"องค์ชายทำไมทำแบบนี้คะ" ร่างบางถามเจ้าบ่าวของวีนัส ที่ตอนนี้ทั้งคู่หนีออกมานั่งอยู่ริมชายหาดที่ห่างไกลจากวังด้วยรถเปิดสปอร์ตเปิดประทุนคู่ใจของเลียม "องค์หญิงวีนัส เอ้ย พระชายาของพระองค์คงเสียพระทัยมาก"

"แต่เจ้าก็มากับเรา..." เลียมตอบโดยไม่มองหน้าคนข้างๆ ยังคงเหม่อมองท้องทะเลต่อไป "ในที่สุด เราก็ทำตามหัวใจเราเอง..."

"ทำตามหัวใจ?" สาวน้อยทวนคำ

"แล้ว...เจ้ากับ...เจ้าชาย เป็นยังไงบ้าง?" เลียมถามเปลี่ยนเรื่อง "เมื่อไหร่จะมีข่าวดี--"

พลิกล็อคสัญญาเมียจ้างWhere stories live. Discover now