İyi kızlar herzaman kazanırmış yok öyle birşey, ne kadar duygusuz ve vurdum duymaz olursan dünyada senden başka insan yok demektir.
Ama ben bunu beceremiyorum ne kadar kötü bir insan olmaya çalışsam , insanlar benden yardım bekliyorlardı.
Herzaman elimden geldiği kadarıyla onlara yardım ediyordum.
Ama onlar bana asla etmiyorlardı bundan sıkıldım artık bu yüzden umursamaz olmak istiyorum artık "banane" demeyi öğrenmeliydim ama yapamıyorum.
Bu ben değildim olamazdım da,
zaten insanların bana ihtiyaçları varken ben çekip gidemezdim.
Peki ya çekip gidenlerin suçları neydi ?
Kafamda bu sorular varken mantıklı düşünemiyorum.
Hayatımdaki piçlerden sıkıldım.
Kimse beni anlamazken, kendimi anlamakta zorlanıyorum.
Ruhum öldüğü günden beri bedenim can çekişmekte.
Ölmek değil yok olmak istiyorum, hiç var olmamış gibi.
İsterdim yeniden doğmak, yada hepten yok olmak.
Kaybolmak istiyorum.
Bağırmak istedim , sesim kısılana kadar.Boğazım acıyana kadar bağırmak. Kusmak istedim içim boşalana kadar. Midem acıyana rengim sararana kadar kusmak.
Gitmek istedim herkesten heryerden kendimden bile gitmek..
Şimdi susmak istiyorum.
Sesimi unutana kadar susmak.
İyi bildiğim kişiler bile değişiyor , noluyor bu insanlara kendilerini ne sanıyorlar bilmiyorlar mı bizim bir et parçası olduğumuzu.
Ben kendimden bile soğudum bu alçak dünyada.
Şarkılar bile bizim ruhumuzu bilirken , biz neden bilemiyorduk ?
Çünkü sadece herşeyi önümüze bekliyorduk.
İnsanlar ölüyor yavaş yavaş bende ölüyordum dışım değil içim ölüyordu.
Ben ölürsem kim üzülür ? diye düşününmek daha çok öldürüyor insanı.
Ağlamaktan kızaran gözlerim bundan sonra sadece siyah görücekti hayatı , diğerleri gibi toz pembe değil.
