The return of the wife. [UNDER REVISION]

Chapter 6

Apollo

MABIBIGAT NA KATOK ang nagbigay sa'kin ng ulirat. Marahan kong tinakpan ang ulo ko ng unan, thinking that if I sleep some more, the person outside would get the message ngunit kulang na lang yata ay basagin na nito ang pintuan ng aking kuwarto. I immediately groaned and stood up, the sheets falling off my bare body, at dahil hubad ako ay marahan lang ang pagkakabukas ko ng pintuan kung saan natagpuan ko ang kapatid kong si Hera.

"The hell are you doing here?" inis kong tanong sa kaniya at sinulyapan ang naghahalong liwanag at dilim sa bintana, "Hindi mo ba alam na wala pang alas-sais ng umaga?"

She rolled her eyes dramatically, "Hindi na ba ako welcome sa bahay mo? At isa pa, six thirty na kaya. Maglagay ka kasi ng relo diyan sa kuwarto mo!"

"May relo sa kuwarto ko! Ano bang ginagawa mo dito?" marahan ko pang hinimas ang aking ulo. Fucking hang over! Bakit ba sobrang dami ng ininom ko kagabi?

I breathed heavily, habang bumibigat na naman ang ulo ko. Hera tried pushing the door ngunit pinigilan ko siya.

"Hahanap tayo ng maganda suit ano ba!" she pushed the door ngunit mariin ang pagkakahawak ko, "Did you forget what today is?" she asked.

Kumunot naman ang noo ko. Bakit? Ano bang mayroon ngayong araw na 'to?

"Anong suit? Anong araw?" tila tanga kong tanong sa kaniya.

"My goodness kuya! Wala ka talagang silbi!" she rolled her eyes and stopped pushing the door, "Ate Selene will go home today!"

W-what? Bigla ay unti-unti kong naalala ang mga panandaliang memorya na nawala sa'kin dahil sa aking pagkalasing. My heart hammered furiously inside my chest, like it would explode any minute now.

"Oh bakit naging quiet ka? Di mo naalala 'no?" she hissed, "Buti na lang talaga andito ako at handa ako! Maligo at magbihis ka na. I'll prepare the house para masuyo mo na ang ate—"

"I—" I cleared my throat, hindi makatingin sa kaniya ngayon, "I already have the house prepared."

"Oh—Ohhh!" she looked at me teasingly, "Any plans?"

Pinaningkitan ko siya ng mata, "Alam mo umuwi ka na." I hissed at her, "Kaya ko na dito. Mag-asawa nga kami di'ba? Kung makaarte ka diyan akala mo ikaw 'yung uuwian."

"What's your plan na nga kasi!?" pangungulit pa rin niya, "Dinner? Out of town? You need me to plan things ahead?" she giggled.

"Hera, I told you, I can manage!" iritable ko ng sagot sa kaniya.

"Well I'm not leaving, not until you tell me your plans." Pumamewang pa siya at isiniksik ang kaniyang paa sa siwang ng pintuan.

Ugh! Kanino ba ito nagmana!? Ang kulit-kulit and because I know my sister, pinaglihi yata ito sa semento sa sobrang tigas ng ulo. I sighed and eyed her.

"Pupunta ako sa kanila." I said.

"And?" tila excited niyang tanong.

Actually, I have thought about this a thousand times. Ang dami ko ng naisip na paraan para humingi ng tawad sa kaniya, candle lit dinner, out of the country, private yacht, at kung ano-ano pa, she deserves the world, ngunit naisip ko, hindi naman 'yun ang kailangan niya. For all the mistakes I have done, the grand gesture won't suffice, because the reality is, what I need to do is to apologize, sincerely and truthfully.

"Hihingi ako ng tawad sa kaniya, sasabihin kong mahal na mahal ko pa rin siya, and I'll wait for her patiently."

With that, her lips slowly protruded for smile, carefully lifting her feet away from the space. "Okay, bihis ka na! ipagda-drive kita at—"