SİYAHA BOYANMIŞ - AYISIT

5.BÖLÜM-SONUN BAŞLANGICI

Merhabalar,
Medyadaki şarkıyla okumanızı tavsiye ederim. 😍
Sözlerini çok beğendim umarım sizde beğenirsiniz. 😗
Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum 🤗🤗
Keyifli okumalar dilerim. ❤
_________________________________________

''Durumunda bir değişiklik oldu mu?''

''Hayır Doktor Bey, bir hafta oldu ama durumunda hala bir değişiklik yok. Sizce kurtulabilecek mi?''

''Biz elimizden geleni yaptık, gerisi ona kaldı.'' Uzaktan gelen ses bir anda yaklaşarak konuşmaya devam etti. ''Bizi duyuyorsun değil mi Aisha? Tüm sevdiğin insanlar dışarıda seni bekliyor. Kolay pes etmeyecek kadar güçlü olduğunu biliyorum. Sakın pes etme.''

Sessizlik...

''Kızım bak biz geldik. Hepimiz senin uyanmanı bekliyoruz. Vazgeçme kızım. Yanındayız ve her zaman ne olursa olsun seninle olacağız.''

''Baban haklı kızım. Her zaman yanındayız biz senin. Uyanacağını biliyoruz.''

Sessizlik...

''Ablacım bak sen bana gelecektin ama ben sana geldim. Biliyorsun işim düşmese sana kolay kolay abla demem.'' Yutkundu Nil ve devam etmekte güçlük çektiği sesinin titremesinden anlaşılabiliyordu. Daha sonra elinikavrayan kardeşinin sıcak ellerini hissetti. ''Beni bırakmayacaksın değil mi? Ben sen olmadan yapamam. Korkuyorum... Beni bu korkutucu dünyada tek başıma bırakma. Söz vermiştin bana 'Her zaman yanında olacağım' diye. Sen söz verirsen tutarsın zaten. Bu arada berbat görünüyorsun. Saçların yağlanmış. Kilo vermişsin. Hadi uyan da seni kendine getirelim.'' Ağlamaklı bir gülüş çalındı kulağına. Çokgeçmeden elinde bir ıslaklık hissetti. Kardeşinin ağlamasına hiçbir zaman dayanamazdıve mavilerini saklayan göz kapaklarından bir damla yaş şakaklarından aşağıya süzüldü...

Sessizlik...

"Özür dilerim Aisha... " demişti Kutay. Her şeyi açıklayan iki kelime, peşinden ayak sesleri ve kapının açılıp kapandığını belli eden kızak sesi.

Sonrası derin karanlık bir sessizlikti. Aisha oldu olası hep korkmuştu karanlıktan. Karanlık ona yalnızlığını, çaresizliğini hatırlatıyordu. Ne tarafa gideceğini ne yapacağını bilmeden iki tarafı da duvarlarla örülü karanlık ıssız sokakta ilerledi bir müddet. Sokak lambalarının oluşu karanlığı dağıtmaya yetmiyordu.

Bir an önce kurtulmalıydı bu sokaktan. Daha fazla kalırsa, sonsuza kadar bu sokağa sıkışıp hapis olacakmış gibi hissetti. En kötüsü de kendi ayak seslerine eşlik eden başka bir ayak seslerinin oluşuydu. Ne işi vardı nasıl gelmişti buraya. En son hatırladığı şey o aşağılık adamdan kurtulmak için kendini özgürlüğe bırakmasıydı. Üzerine düştüğü arabanın cam kırıklıklarının battığı yerler tekrar sızlamıştı sanki.

Aklına gelen şeyle kanının çekildiğini hissetti. Yoksa peşindeki o muydu? Daha hızlı adımlarla kaçmaya çalıştı ama sokağın sonuna bir türlü ulaşamıyordu Aisha. Peşinden gelen ayak seslerinin hızlanması kalp atışlarını da hızlandırmıştı. O adamdan kurtulmak için ölümü göze almıştı ama şimdi yakalanmak üzereydi. Aniden karşısında beliren kan kırmızısı rengindeki büyük kapı durmasına neden oldu. Bu kapı tıpkı kırık cam duvar gibiydi. Tek farkı kapının ardında ne olduğunu bilmiyor oluşuydu ki açıkçası bu pek umurunda da değildi. Ne olursa olsun bu korkutucu kapıyı açıp bu yerden, peşindeki bu iğrenç adamdan kurtulacaktı.

Koluna asılıp kapıyı iterek açtı. Kapı büyük bir gürültü ile açıldığında gözü kör edecek kadar büyük beyaz bir ışık saçıldı etrafına. Karanlığı bir bıçak gibi yararak yok etmişti. Neresiydi burası?