Kpop OneShots✔

Chen x Reader

Z głośnym trzaskiem zamknęłam drzwi i zdenerwowana usiadłam na łóżku. Czułam, jak łzy spowodowane wściekłością spływają mi po policzkach. Dlaczego wszystko jest przeciwko mnie?! Najpierw Jongdae wyjechał do Japonii, a teraz rodzice się mnie czepneli. Jakie oni w ogóle mają prawo do narzekania na mój związek? Co ich obchodzi moje życie?

Już od dawna męczą mnie kolejnymi komentarzami na temat Chena. Nie podobało im się, że jest idolem i jego ciągła nieobecność. Jakby to była jego wina... Poza tym nie wiedzieli, że chłopak potrafił nocą wymknąć się z dormu i przyjść do mnie. Prawie codziennie męczył się, by wdrapać się na mój balkon, a potem cicho wejść przez otwarte drzwi. Oni jednak nie rozumieli, że ranią mnie swoimi słowami.

Każdego dnia budziłam się przestraszona, że albo oni go wypłoszą, albo on ze mną zerwie, przez wyrzuty sumienia. Tyle razy przeprowadzał ze mną rozmowę o naszym związku. Mówił wtedy, że powinien odejść i dać mi szansę bycia z kimś innym. Powtarzał, jakim to jest złym chłopakiem i że nigdy go przy mnie nie ma, gdy go potrzebuje. Tylko że to nie była prawda!

Gdyby nie on... Już dawno bym się poddała i rzuciła naukę w kąt. Nie cierpiałam swojego kierunku, ale chciałam chociaż raz uszczęśliwić rodziców. To wszystko mnie przytłaczało i tylko on potrafił mi pomóc. Rozśmieszał mnie, zagadywał albo opowiadał długie historie. Robił co w jego mocy, bym była szczęśliwa.

Dzień, w którym go poznałam, był najlepszy w moim życiu. Jakby przez ciemne chmury wyjrzało słońce, które było jego uśmiechem, śmiechem... Mogłabym wymieniać w nieskończoność! Wszystkie koszmary odganiał jego piękny głos. Starał się do mnie przychodzić w nocy i śpiewać przed snem, a kiedy był poza krajem, robił to przez telefon. Strefa czasowa i zmęczenie nie było ważne. Tak bardzo się dla mnie poświęcał, a oni nie potrafili tego zrozumieć.

Pociągnęłam nosem i usiadłam na łóżku. Z szafki nocnej spoglądał na mnie uśmiechnięty DaeDae. Wzięłam do ręki ramkę ze zdjęciem i mimo smutku uniosłam kąciki ust. Musiałam przestrzegać zasad. Chen przed wyjazdem kazał mi się w ogóle nie smucić i uśmiechać całe dnie. Głupia zasada, ale na samą myśl poprawiał mi się humor.

Westchnęłam i położyłam się na miękkiej kołdrze. Zdjęcie przytuliłam mocno do piersi i zamknęłam oczy. Dzisiaj była gwiazdka... Powinnam spędzić wieczór z rodzicami przy kolacji, ale nie wiedziałam, czy miałam odwagę. Co, jeśli znowu zaczną ten temat? Miałam wystarczająco dużo powodów do smutku tak, jak na przykład pierwsze święta bez Chena. Do tej pory spędzałam je z nim samym albo dodatkowo z jego przyjaciółmi. Teraz siedzę w rodzinnym domu, a prezent dla chłopaka grzecznie czeka na półce.

Westchnęłam i podeszłam do szafy. Z beznamiętną miną wyjęłam śliczną sukienkę przygotowaną na ten dzień. Delikatny materiał opadł na moje ciało, przyjemnie je chłodząc, a ciepłe kapcie dodawały mi odwagi. Nie będę tchórzem...

~*~

Większość kolacji minęła nam w ciszy. Raz tata zapytał mnie, jak się czuję na studiach, jednak szybko ucięłam ten temat. Nie miałam mu nic do powiedzenia, nie chciałam kłamać. Jednak kiedy przyszedł czas na rozpakowywanie prezentów, coś się zmieniło. Rodzice stali się jacyś poważni, a dziwna koperta w ich dłoniach trochę mnie przeraziła.

Zdziwiłam się jej wagą. Myślałam, że znajdę w niej klucze, które mi dadzą pod warunkiem, że rzucę Jongdae... Jak bardzo się myliłam! W środku były dwa bilety bez wyznaczonej daty na Hawaje. Były wystawione na mnie i mojego chłopaka. Wręcz nie mogłam się na nie napatrzeć i dopiero gdy mama mnie przytuliła, oderwałam od nich oczy.

- Jeśli go kochasz, to my go zaakceptujemy. Skoro uważasz, że on jest dla ciebie dobrą partią, to nie mamy prawa niczego ci zabraniać. Mam nadzieję, że jak go bliżej poznamy, to się dogadamy - spojrzała na mnie z matczynym uśmiechem, po czym otarła moje łzy, których nawet nie zauważyłam. - Mam nadzieję, że szybko je wykorzystacie i odpoczniecie porządnie. Co do twoich studiów... Domyślam się, że masz nam coś do powiedzenia.