Çok soğuktu ve ben kesinlikle 6 saat önce girdiğim yataktan kalkmak istemiyordum. Bir sağa döndüm. Bir sola döndüm. Biraz daha uyusam. Biraz işe geç gitsem, ya telefonun alarmını kurdum ama çalmadı ya tüh ya kusura bakmayın desem yalan söylesem. Tabiki şeytan patronum inanmazdı.
Gözlerim kapalı yataktan kalkarken telefonuma uzandım. Elime alır almaz çalmasına şaşırarak yarı kapalı gözlerimi açmaya çalıştım ama ekranı bile göremedim, telefonu açıp kulağıma dayadım ve konuşmam bitene kadar biraz daha yatmanın kar olduğunu düşünerek sırt üstü kendimi tekrar yatağa bıraktım.
"Efendim" diye mırıldandım.
"Uyandınız mı hanımefendi?" hanımefendimi. Ben mi.
"Yanlış numara beyfendi."
"Yunmi?"
"Evet siz kimsiniz?" evet kim köpeksinde beni bu saatte rahatsız edip oyalıyorsun bak işe geç kalacağım oluyor mu hiç cık cık.
"Yoongi ben. Sizin mahalledeyim de evi bilmiyorum ne zaman çıkarsın diye aradım."
"Çıkmıyorum ben bi yere!" hızla telefonu yüzüne kapattım ve yerimde doğruldum. Valla sağol uykumu açtın. Telefonun melodisi tekrar kulaklarıma dolarken yerimde koşar pozisyon alıp ne yapacağımı düşündüm. Heralde çok hareketsiz kaldığım için kalbim böyle atıyordu. Başka tahminde bulunamadım. Küt küt. Kapatıp kapatıp tekrar aramasına karşın odamdan fırladım ve hayalet gibi dolaştığım evde ilk defa koştur koştur Jungkook un odasına çıktım. Sünepe kuzenim en ihtiyaç duyduğum zaman evde değildi. Lanet olsundu. Bir kaç kere öksürüp nefesimi toparlamaya çalıştım ve çağrıyı cevapladım.
