Another Chance [COMPLETE]

Chapter 13: Sorry... Pero...

Miguel’s POV

[First POV ni Miguel and maybe last? Dunno yet…]

Ako si John Miguel Quezon. Gwapo, matangkad at according sa babaeng kaharap ko ngayon, isang BALIW. Sinabi pa niya dati na Takas Mental daw ako.  XD

“Ano ka ba Miguel! Ngayon mo pa sinasabi lahat! BALIW KA TALAGA! BALIW!”

“Alam ko nagalit ka sakin pero sana mapatawad mo ako. Sorry that I never took your feelings for me seriously. Sinabi na sakin lahat ni Lee. Medyo hesitant nga siya kung hahayaan ba niya magkita tayo ulit nga eh…” totoo un.

Two days before nakita ko si Lee nakasama si Hanon. At dun ko naisip na siya nalang ang only way para makausap ko si Hanon kay tinext ko siya para magkita kami na next day. Pumayag naman siya.

~Flashback~

Andito ako ngayon sa 7 11 at hinihintay ko ang dati kong kaklase na si Lee.

2 minutes after dumating na siya at kasama niya si Eli? Na dati ko ring kaklase.

“Oh, Migs! Bute napatext ka, bakit mo gusto makipagkita?” -Lee

“Hi Migs! Musta? ^___^” –Eli

 Umupo na sila sa chairs sa harap ko.

“Kasi ano, may papakiusap sana ako”

“Ano ba yun?” –Lee

“Umm… pwede ba tulungan niyo akong makausap si Hanon?”

“Si Hanon?!” –both

“Bakit mo gusto makausap si Hanon?” –Eli

“May gusto lang sana akong sabihin sa kanya eh… matagal tagal ko rin sinusubukan kausapin siya kaso lagi niya kasama ung Justin na un”

“Migs, wag mong sabihin…” –Lee

“Parang ganun na nga… ewan ko rin nga ba eh…”

“Migs naman oh… wrong timing ka eh! May Justin na yun! Isa pa mukhang hang over pa yun!” –Eli

“Alam ko naman un… pero…”

“Migs look, kung dati mo pa pinakiusap sakin toh, in an instant like instant noodles, o-oo na ako. I’ll just pour the hot water at hahayaan ko lang kayo mag cool at lumabot sa isa’t isa pero times are different. Marami nang tao masasaktan. At ayaw ko na rin mahirap si Hanon. Ang dami niyang ginawa para kalimutan ka. Mahirap na… ayaw ko na mahira lalo ang best friend ko” –Lee

“Alam ko Lee… pero…”

“Lee…” –Eli

“Hayy… sige na…” –Lee

~End of Flashback~

“Hanon, alam ko marami akong kasalanan sayo. Pinahirapan kita. Di kita inappriciate. At dahil doon humihingi ako ng malaki mong pagtatawad. Alam ko hindi ako karapat dapat para patawarin mo ganun kadali. Siguro gusto mo akong pag suntosuntukin. Hahayaan naman kita parang dati lang. Amazona ka pa rin naman diba?”

“Walang hiya ka! Humihingi ka ba talaga o nangiinsulto?! HA?!”

Nilapitan ako ni Hanon at pinagsasapak sapak. Sakit nga eh! Sakit talaga manuntok nito.

“Masakit ha Hanon. Pero ok lang, kung yan lang ang paraan para mapatawad mo ako. Tatanggapin ko. Ok lang kahit gawin mo ako puncing bag, kahit mapuno pa ang braso ko nang bukol. Wala akong pakelam. Tatanggapin ko lahat yan”

“Wala kang alam kung ganun kasakit ang naramdaman ko! All those years! Tinanggap ko kahit anong mang yari! Sabi ko sa sarili di bale na, ok lang, basta Masaya siya tanggap ko! Ang sakit na mukhang wala kang pakelam sakin! Pero sa iba! SA IBA! Ok pa sana kung ung mga dati mo pang kakilala pero ung isa! Nag confess din siya sayo! Nag sorry ka sa kanya! Pinapansin mo! Pero ako! Ako na sobrang nag effort! Ginawa ang lahat kahit mukha na akong tanga nag hihintay sa wala! Ako ang binaliwala mo! Ang sakit! Tapos gano ka tagal nag hintay para humingi ng tawad! Ano ang gusto mo parating?! NA AKO ANG TALO! UMASA AKO SAYO! ANG TAGAL KONG UMASA! ANG TAGAL KO NAGPAKA TANGA! SAYO LANG AKONG NAGKAGANUN! ANG SAKIT LANG! ANG SAKIT SAKIT! Sobra….” She fell on her knees crying…

“Hanon…” I went down to her level. Kneeled in front of her…

Ang sakit talagang makita siyang umiiyak… ang mas malala… dahil sakin…dahil sakin kung bakit siya umiiyak ngayon.

“Hanon, sorry talaga. Sorry sa dahil nasaktan kita. I didn’t mean to cause you so much pain. I didn’t mean to. Please believe me. Hindi ko lang talaga alam kung pano kita pakikitunguhan noon… pero ngayon alam ko na. Sigurado na ako… Hanon…”

Niyakap ko si Hanon nang napahigpit. A hug to make her feel that I’m here now. And I never want to let her go again.

“Hanon…. I’m so sorry… Sorry… pero… I love you…. I love you so much”