458 [KathNiel]

458 - XI

Blaire's POV

Nakatitig ako kay Blake.

WEH

SINABI NIYA BA TALAGA YUN SA AKIN? LUMAPIT YUNG MUKHA NIYA SA AKIN SABAY SABING "HUY BLAIRE! GISING NA, ANONG ORAS NA ABA!" 

Bigla akong napamulat. Wait.... nakatulog pala ako? 

So it means... 

Tumingin ako kay Blake na parang naiirita na yung mukha.

"Tulog mantika mo naman, tsk. Tara na. 5:00 na oh. Kailangan mo ng umuwi." Tumayo siya sa pagkakaupo sa harap ko at inilahad ang kamay niya sa akin.

Kinuha ko naman yun at tinulungan niya ako bumangon sa pagkakahiga ko sa damuhan.

Inayos ko yung bag ko at nakatingin lang sa langit si Blake. 

"Huy! Tapos na ang drama." sabi ko. 

Tinigil niya ang pagtingin sa langit at tumingin sa akin. "Hindi ako magdadrama. Uulan yata eh." 

"Uulan?" tumingin ako sa langit. Makulimlim. "Oh iwan na kita ha! Uulan pala eh. Diba love mo rain? oh sige babye!!" 

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad.

Pero hinablot niya yung braso ko. Tiningnan ko siya at binigyan ng ano-nanaman-look 

"Mas gusto kong makasama kaysa sa ulan, mas mahal kita kaysa sa ulan." inakbayan niya ako.

*dug dug dug dug* 

Ayan nanaman yung heart beat ko.

Nagsimula na kaming maglakad habang nakaakbay sa akin.

Totoo na ba talaga 'to o panaginip nanaman?!

Kung totoo na 'to, ano yung sinabi niya dun sa panaginip ko? Huh? Naguguluhan na ako.

"Hoy, 'wag mo kaisipin yung sinabi ko. Mas mahal ko ang mga kaibigan ko kaysa sa ulan haha." 

Ah, kaibigan naman pala eh.

Naku Blaire! assumera mo nga naman haha.

Pero wait... sumakit puso ko. Ang weird ng feeling simula ng dumating 'to sa buhay ko si Blake.

Nakarating kami sa sakayan ng tricycle at isinakay niya ako dun. "Salamat Blake! Salamat talaga ha, ang bad influence mo talaga." I said with sarcasm.

"No problem!" aba ngumiti pa ang loko.

Kumaway siya sa akin bago makaalis ang tricycle.

Habang nakasakay ako, 'di mawala sa isip ko yung nangyari kanina or.... ASSUMERA LANG TALAGA AKO? HAYST.