MOVING ON 101

Two

CHAPTER2

Another hell day. .

One week na since the breakup scene happened. .

and still i cannot swallow things up.

One week na rin akong kinocomfort ng barkada. .

One week ko narin hindi nakikita si Jared, well thats because he's one week absent.

One week narin akong ginugulo ni Nancy! that B@TCH!

And as usuall. . .

One week na rin akong umiiyak gabi-gabi. . .

"U-unique?" biglang bumalik ang sarili ko sa realidad ng tawagin ako ni Queenie. .

"okay ka lang?" tanung niya pang muli.

"ka-kanina ka pa kasing tulala.." si Rebecca.

"O-oo, oo naman!" and then i gave them a fake smile.

"alam mo friend. . . you are not okay" rebecca said as she rubbed her hand in my back.

I turned my head down, because anytime my tears will fall again and i dont want them to see me crying.

"Umiyak ka! Ipakita mo samin na umiiyak ka! Abnormal lang ang hindi umiiyak pagkatapos ng breakup!" si Queenie.

Hindi ko na nakayanan, humagulgol na ko, mabuti nalang kaming tatlo lang ang nasa classroom.

"Ang sakit. . ang sakit-sakit" i said softly.

Tama si Queenie, abnormal lang ang hindi umiiyak pagkatapos ng breakup, at hindi ako isa sa kanila.

Tss! nagawa ko pa magjoke sa kabila ng sakit na nararamdaman ko ha! Shet lang! isang linggo ko na to tinatago! hirap na hirap na ko! Sobra!

"Mababaliw na ko! alam niyo ba yun?. . Kagabi gusto ko ng magpatiwakal sa sobrang sakit ng nararamdaman ko. ." sabay hikbi ko.

"Unique! ano kaba! alam ko na masakit! pero hindi tama ang magpakamatay! lalaki lang yan!" sigaw ni Queenie sakin, inawat naman siya ni rebecca nang akma niyang hilahin ang aking braso.

"Huh! lalaki lang yan.. para sayo lalaki lang si Jared.. pero sakin? HE IS MY LIFE!" i screamed. Nagulat naman sila sa pagsigaw ko na lalong mas kinainit ng ulo ni Queenie.

"your life?! t@ngina Unique! siya ang buhay mo?? eh iniwan ka nga niya e! hindi mo ba naisip na ang magulang mo ang buhay mo?!" sigaw niya.

"g-guys! thats enough! baka marinig tayo sa faculty!" awat ni Rebecca.

Para akong sinampal ng pabalikpalik nang marinig ko ang sinabi ni Queenie. .

hindi mo ba naisip na ang magulang mo ang buhay mo?!. . .

hindi mo ba naisip na ang magulang mo ang buhay mo?!. . .

hindi mo ba naisip na ang magulang mo ang buhay mo?!. . .

Its like its stills echoing in my ears . .

I just cried and cried. .

i dont know what to say. .

Napansin naman nilang dalawa na hindi nako umimik dahil sa pagiyak ko na parang hindi na ata matatapos. Napaupo na ako sa sahig sa sobrang pagod sa pagiyak.

"I ah... im sorry.. im sorry.." she hushed while she helped me sit in the armchair.

"sorry din, sorry sainyong dalawa.. wala lang talaga ako sa sarili ngayon.. pa-pasensya na" i said while weeping.