A Cinderella Story

Hoofdstuk 11

*Maandag Ochtend*

Niall p.o.v.

'Eva wacht!' Ik ren over het schoolplein naar Eva toe. Ik heb besloten om Eva te vragen voor het schoolbal. 'E-Eva wil je met mij naar het schoolbal?' Vraag ik aan haar als ik voor haar sta. Ik zie aan haar dat ze twijfeld. Na een lang stilte begint ze dan toch te praten. 'Sorry Niall, maar nee. Ik was al niet van plan om te gaan.' Ze draait zich om en loopt weg. Verbouwereerd blijf ik achter. Dit had ik niet verwacht. Waarom wijst ze me af? Vind ze me niet leuk of is er iets anders? Mijn gedachten worden onderbroken door een meisjesstem. 'Haai Nialler.' Een meisje met veel te veel make-up en onmenselijk wit-blond haar, staat voor me. Geen. Idee. Hoe. Ze. Heet. Ik mag haar nu al niet. 'Heeft Eva je afgewezen? Wat een zielig kind. Ik zou zo'n knapperd als jij nooit afwijzen!' Ze knippert overdreven veel met haar ogen, wat haar heel erg eng maakt. Langzaam zet ik een stap naar achteren. 'Ik ehmm-' Ik word afgekapt door de bel die gaat. Saved by the bell. 'Ik zie je later nog wel hé.' Roept ze me achterna terwijl ik van haar wegloop. Wat een eng mens...

De hele dag spoken de woorden van Eva door mijn hoofd. Het enige wat ik doe in de les is staren naar haar. Ik heb ondertussen een andere plek gekregen, omdat haar vriendin weer op school is. Ik word continu lastiggevallen door meisjes die met me naar het schoolbal willen. Ben ik ofzo de enige jongen hier op school? Gelukkig niet. In de pauze kon ik niet eens rustig aan een tafel zitten of er stonden alweer tientallen meisjes om me heen. Uiteindelijk ben ik maar naar buiten gevlucht en er kwam -gelukkig- niemand achter me aan.

Eva negeert me de hele dag. Telkens als ik een gesprek met haar wil voeren, kapt ze me af en loopt ze weg. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. De meeste meisjes werpen zich voor mijn voeten, alsof ik hun koning ben. Maar Eva is anders en misschien is dat wel waarom ik haar leuk vind. Het enige is dat ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik voel me compleet machteloos. De drang om haar te zoenen word steeds groter, hoe raar het ook klinkt. Ik wil haar vast houden en haar beschermen. Ik weet alleen niet hoe....

De bel van de laatste les gaat en ik loop het lokaal uit. Ik negeer een meisje dat half aan me hangt terwijl ik naar buiten loop. Hoe vervelend kunnen mensen zijn? Nou zo dus. Ik volg Eva en kijk hoe ze haar fiets pakt. Ik hoor haar wat zeggen tegen haar vriendin. 'Sorry ik moet nog wat klusjes thuis doen' Nadat ze dat heeft gezegt, fietst ze weg. Alweer klusjes doen? Ze moest ook al boodschappen doen en ze had toen "geen tijd". Als ik er zo over nadenk weet ik helemaal niks van haar thuissituatie. Dan besluit ik iets doms te gaan doen. Ik ga haar volgen naar haar huis. Snel pak ik mijn fiets en fiets ik op mijn hardst achter haar aan.