A Cinderella Story

Hoofdstuk 17

Liam pov

'W-waarom zijn jullie hier?' vraagt Niall geschrokken. 'We waren ongerust! Hoe kan je nu weg gaan? Je weet dat we volgende week op tour gaan!' barst ik uit. 'Li, rustig,' sist Zayn naar me. Ik wil nog iets zeggen, maar dan begint een meisjesstem te praten. 'Niall, wat bedoelt hij met "op tour gaan"? Waarom heb je niks gezegd!? En wanneer was je het van plan te gaan vertellen? De dag voor de tour zeker!" Ze is duidelijk boos. "Eef ik-" "-Laat maar!" En ze rent het bos in. Niall rent er gelijk achteraan. 'Eva wacht!' hoor ik hem roepen.

Eva pov

Ik stop met rennen, zodra ik merk dat ik Niall heb afgeschud. Huilend ga ik tegen een boom aanzitten. Ik trek m'n knieën tegen me aan en duw mijn gezicht erin. Waarom had hij het nog niet verteld? Meende hij het wel van wat hij zei?  "- ik zal je nooit laten gaan." Ik zal je nooit laten gaan... 

-FLASHBACK-

"Mama! Mama!" Ik ren, met mijn lievelingspop, van de trap af. Mijn favoriete haarklipje, die kwijt was, had ik weer gevonden. Ik stop met rennen als ik mama huilend tegen papa zie praten. Snel verstop ik me half achter de muur. "-Schat ik weet het. Het is moelijk. We komen er samen uit. En misschien slaan de nieuwe medicijnen aan," zegt papa en hij kijkt er bezorgt bij. "Zullen we het Eva vertellen? Ze heeft het recht om het te weten," zegt mama, met nog steeds een snik in haar stem. "Dat doen we later wel als alles duidelijk is."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

"Eef! Kom is!" Hoor ik mijn papa van beneden roepen. Ik kruip van mijn bed af en pak het armpje van mijn pop. Eenmaal beneden zit hij met een ernstig gezicht op de bank. Het gesprek van een week geleden, zweeft door mijn gedachten. "Waar is mama?" "Mama ligt boven in bed. Ze is ziek." Ik kijk hem vragend aan. "Wanneer is mama weer beter?" Mijn vader slikt en kijkt me aan. "Eva ga even zitten, alsjeblieft. Mama wordt waarschijnlijk niet meer beter. Ze is heel erg ziek. En misschien gaa-." Papa stopt met praten en een traan rolt over zijn wang. Ik sta op en sla mijn armen om hem heen. "Niet huilen papa, niet huilen." Hij trekt me dichter tegen zich aan en ik duw mijn gezicht in zijn shirt. "Eef, wat wat er ook gebeurt, ik zal je nooit laten gaan. Ik blijf doorgaan voor je, zo lang als ik kan."

De herrinering aan mijn vader doet pijn. Hij heeft nooit zijn belofte gebroken. Tot zijn dood heeft hij zijn best voor me gedaan. De man had het zwaar. Heel zwaar. Wat ik ook doorhad. We hebben vaak gehuild samen, maar toch ook gelachen. Mijn vader had veel herrineringen en ervaringen met me gedeelt. De herrineringen die hij met mijn moeder had gedeeld, waren de mooiste om te horen. Van hun allereerste date tot hun trouwdag. En de dag waarop ik werd geboren, was volgens mijn vader de allermooiste dag van zijn leven. Zijn leven was compleet, was. Tot zes jaar later de liefde van zijn leven voor zijn ogen overleed. Hij leefde verder. Dat was wat de mensen om ons heen zagen. Zijn buitenkant. Maar van binnen ging hij kapot. De manier waarop mijn vader vrolijk probeerde te zijn op mijn tiende verjaardag, was anders voor mij. Ik heb sinds die dag nooit meer mijn verjaardag gevierd. Ik wou het simpelweg niet meer. Het was voor mij meer een verdrietige dag dan een blije dag.
Waarom is het geluk van mijn ouders en ons gezin verpest? Dat is de vraag die ik nog elke dag stel. Twee mensen die zo ongelooflijk veel van elkaar hielden, zijn uitelkaar gerukt door iets vreselijks.

Nu besef ik wat ik moet doen. Mijn hart volgen. Dingen doen die me gelukkig maken. Niet eeuwig mezelf laten commanderen door mijn tante. Gered worden door mijn prins, net als assepoester. Niall. Ik ben niet boos op hem. Ik ben alleen bang om hem kwijt te raken. Want wat als hij op tour is? Zie ik hem dan een half jaar niet? Komt hij eigenlijk nog wel terug? Ik hoop van wel.

'Eva?' Hoor ik. Opkijkend zie ik hem voor me staan. Hoe vind hij me toch altijd? Ik sta op en loop naar hem toe. Hij wilt wat zeggen, maar ik ben hem voor door mijn lippen op de zijne te drukken.