Smile, Selena [Completed]

Chapter 3

Nang binitiwan ko na ang kamay niya ay narinig namin ang papalapit na yapak ng paa papunta sa direksiyon namin. Nag panic naman ako kasi paniguradong mapapagalitan kami pag nagkataon. May klase pa kasi eh. At ang mapagalitan ang ayaw kong mangyari ngayon.
Hindi lang ako tinatamad na harapin sila kundi ngayon ayaw ko na talaga.

Hindi pa man ako nakapag-isip ng maayos ay nilahad ulit ni Edward ang kamay niya. Tinaasan ko siya ng kilay.

"Nakipagkamay na ako-"

"Do you trust me?"

Hindi ko alam kung ano ang nagkontrol sa akin at napatango ako ng di ko inaasahan.....

"B-bakit-"

Pinutol nkya ang sasabihin ko at biglang hinila ang kamay ko at tumalon!

This crazy jerk, what does he think he's doing?!

"What are you doing?!", sabi ko sakanya.

Kahit ano pang gawin ko ngayon, ay wala nakong magagawa. Hinila na niya ako pababa eh.

Napapikit na lang ako at dinama ang impact na matatamo ko sa pagkakahulog namin.

1.....

2....

3....

4....

5....

6.....

7......

8......

9.....

10.

Teka...

Sampung segundo na ang lumipas pero ba't di ko pa rin madama ang impact o kahit ang damo man lang?

Dahan dahan kong minulat ang mata ko at nanlaki agad ng makitang nakahawak ang isang kamay ni Edward sa sanga ng puno at ang isa naman ay nakahawak ng mahigpit sa kamay ko.

He smirked at me. Smirk, not smile.

Although i thought he really smiled. But it's not that genuine to be called a smile.

"You can let go now", sabi ko at nag-iwas ng tingin. Ewan ko kung bakit.....

Binitawan niya ang kamay ko kaya nahulog nako sa may damuhan. Tama siya. Hindi nga siguro ganun ka kapal ang damong narito dahil medyo sumakit pa ang paa ko nang nahulog ako.

Maya-maya'y bumitaw na rin siya sa sanga ng puno at nahulog sa tabi ko.

For the second time, i stared at his perfect face. It's like every single part is designed so perfectly.....

"You should go back to class now or saving you earlier would be useless"

Tanging sabi niya tsaka inayos ang hood niyang nagulo kanina pagtalon niya.

Nanatili parin akong nakatayo dun ng mga ilang segundo pero umalis na rin dahil nakita kong lunch break na.

As usual, umupo ako sa table kung saan walang masyadong tao. Tahimik lang akong kumakain hanggang sa nag vibrate ang cellphone ko.

Sinulyapan ko ito at nakitang may message pala ako. At galing iyon kay Mommy!

Nakaramdam ako ng tuwa. Tinetextan naman ako ni Mommy pero hindi lang once a day. May tetext lang talaga siya pag importante. Ni hindi nga niya ako matanong kung nakauwi na ako sa bahay..... Kung nasan ako.... Kung kamusta na ako...... Kung sino kasama ko..... Kung bakit wala pa ako sa bahay...

Magme message lang siya pag sobrang importante na gaya ng: Dalhin sakanya ang nga naiwan niyang dokumento, magtatanon siya kung nakita ko ang nawawalang susi, wallet, at iba pang importante sakanya.

Pero ngayon, umaasa ako na hindi tulad ng mga dati niyang message ang message niya ngayon. May kung anong nagsasabi sakin na naiiba itong message ni Mommy.

Kaya mabilis kong dinampot ang cellphone ko sa bag at kahit kinakabahan ay excited kong binuksan ang message niya.

Nanlaki bigla ang mata ko at nabitawan ko ang cellphone ko.

Tama. Hindi nga tulad ng dati ang message niya ngayon. IBANG IBA ang message niya.....

Naramdaman ko na naman ang mainit na likidong dumadaloy sa mata ko. Hindi na aki nag-abala pang kunin ang panyo ko at pinahid ang mga luha ko gamit na lang ang palad ko.

I feel restless. Worthless. Lifeless.

Nag-umpisa na akong magtanong sa sarili ko na:

Is my life still worth living?

How can a mother do this to her own daughter?

Pero.... Kahit sarili niya ay di nga ako kinikilala bilang anak kaya bakit ko siya kikilalaning ina ko?

My Mom is a great heartbreaker. She break hearts. She even broke mine. Me, which is so fragile. Pero di nga niya alam na mahina ako kaya bakit siya mag-aalala diba?

Umalis na ako nang canteen. I don't care if other students are looking at me because i'm a mess right now. I just want peace. That's all.

Kung kanina ay di ko sinasadyang mapunta rito, ngayon ay ako mismo ang dumala sa sarili ko. I feel so hopeless....

Gaya ng nangyari kanina ay ang malamig na hangin na naman ang bumungad sakin. Hindi ko alam kung ako lang ba, o talagang mas lumamig pa ang hangin.....

Hindi ko na pinansin pa ang ibang gamit na nandun at nanatili na lang ang paningin sa pamilyar na likod ng lalaking nakaupo sa barandilya. Ni hindi man lang siya humahawak sa barandilya para ma secure ang sarili.....

Naglakad ako palapit sakanya. Nakita niya ako at nakita ko rin ang pagkagulat sa mukha niya. Sa halip na titigan siya ay ibinaling ko na lang ang tingin sa ilalim habang humahawak sa barandilya...

Ramdam ko pa rin ang tingin niya pero iniiwasan ko iyon.

Nakakabinging katahimikan ang bumalot samin kaya di ko na napigilan pang magsalita.

"Wanna die?", tanong ko.

"Why? Are you gonna kill me?", sagot niya kaya medyo napangiwi ako.

"No, stupid. Sinasabi ko lang na if ever gusto mong mamatay, gusto ko na rin atang sumama", hindi ko yan sinasabi noon actually. Parang may pumukaw nga sa akin para sabihin yan....

"Really? Then, we're on the same game, i see", he smirked again. His smirk that seems so lifeless....

"Yeah. We both live in a game where so many obstacles and challenges are faced but there's no guarantee that you can achieve a prize worth of it all...."

"How high is the wall you have to climb?", nagets ko naman agad ang ibig sabihin niya. Di ako masyadong matalino but i can guarantee i'm not that slow in figurative language....

"My mother's attention", sabi ko at nakita ang pagporma ng 'O' sa bibig niya.....

"That wall's pretty high... I bet you've did everything to climb but reaching the top is just not that easy", medyo nabigla ako nang maintindihan niya ang kalagayan ko.

"Are you climbing the same wall?", tanong ko at narinig ang buntong hininga niya.

"Nope. I already left that wall that's why i'm stuck fighting below. I don't know if climbing that wall would be easier than fighting the enemies below that wall", okay. Masyado ng malalim ang sinasabi niya. Naglo-loading na ang utak ko.

"Care to explain? By enemies do you mean thugs or as in bad guys?", di ko na naiwasang itinanong yun.

"Nah. What i mean is, i didn't strive to seek my mother's attention that's why i felt so hopeless. I left home. I left my Mom. Then i felt so down. I keep on fighting depression everyday. I don't know if climbing the wall guarding my Mom's heart would be easier than fighting depression everyday... fighting death everyday"

Dahan dahan akong tumango. So he left his Mom and he probably don't know what to do with his life that's why he's regretting what he did. By fighting death, he probably meant stopping his self to suicide.

"You got one hard challenge i see...."

---------------