-მე ის არ მომწონს არაა!
ვთქვი მე და სწრაფად შევწექი საწოლში.ბიჭები ისევ კლუბში მიდიოდნენ,მაგრამ მე ძალიან დაღლილი ვიყავი და აღარ მინდოდა წასვლა:
-მე აქ დავრჩები!
-კი მაგრამ რატომ?
-დავიღალე
-კარგი რა ლიამ ნუხარ მუდო!
-ოოო მეძინება
-კარგი შენ დაიძინე ჩვენ გავერთობით!
-უფ შესანიშნავია.
ბიჭები წავიდნენ თუ არა ტკბილად ჩამეძინა.მე აქ კიდევ 2თვე და 2 კვირა უნდა დავრჩე.მიაც მთელი არდადეგების გატარებას აქ აპირებს.უი თქვენ არ იცით ის როგორია.მია ქერა,ნაცრისფერთვალება,საშუალოზე ოდნავ მაღალი და გამხდარია.რაღაცნაირი ჰაეროვანი,მშვიდი და ამავე დროს გიჟია.მხიარული და სათნო.
სოფია არ იყო ესეთი,ის უფრო თავდაჯერებული და გაწონასწორებული იყო.მიასთან ერთად უფრო გიჟური და სხვანაირი ვარ,ხოლო სოფიასთან მუთაქასავით ვიყავი.მია არ მომწონს ,მაგრამ ესე მალე არასდროს შემიძენია მეგობარი.სამსახურის გამო ყოველთვის საქმიან ქალებთან მქონდა ურთიერთობა,მაგრამ მიასნაირი გოგო არადროს მინახავს.არვიცი რამემართება ალბათ სოფიას დავიწყებას ვცდილობ და იმიტომ ვარ გადართული მასზე,მაგრამ იმდენად დროის ფუჭი ხარჯვაა ჩემთვის ურთიერთობები,რომ არ მინდა კიდევ ერთხელ გამოვცადო.დედაჩემი უკვე ელოდება,რომ ცოლს მოვიყვან მე კი ცოლის გაგონებაც არ მინდა,ფიქრზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი.ასეთი დაბნეული არასდროს არ ვყოფილვარ.
ბევრი ფიქრუს შემდეგ მიასთან გავედი,ვიფიქრე დავხედავთქო უბრალოდ მეგობრული მზრუნველობაა.დავაკაკუნე და შევედი.მია იწვა და ჩემს დანახვაზე გაწითლდა:
-როგორ ხარ მია?
-შედარებით კარგად
-ერთად ხო არ გვესაუზმა?
-ჩავიცვამ და წამოვალ.
-კარგი გარეთ დაგელოდები.
-იყავი გარდირობში შევალ და იქ გამოვიცვლი.
მია საწოლიდან წამოდგა,თავისი ოქროსფერი თმები გაისწორა და ოთახისკენ გაქუსლა.მე კიდევ დილითაც ასეთი ლამაზი როგორ იყო მიკვირდა.უკვე ორი კვირაა ვიცნობ და დღითიდღე მაოცებს.
მიამ გამოიცვალა.თეთრი ოდნავ ამოღებული მოკლე კაბა ეცვა რომელიც მის ფორმებს კარგად გამოკვეთდა.ძალიან უხდებოდა და ემოციებს ვერ ვმალავდი,მაგრამ სხვა რამე არ ეფიქრა შწმეშინდა და გავჩუმდი.დაბლა ჩავედით და მიამ დამიწყო ლაპარაკი:
-ლიამ ორი კვირაა რაც გაგიცანი,მაგრამ მგონია,რომ აქამდეც გიცნობდი.მინდა მადლობა მოგიხადო.
-მადლობა რატომ?(მივხვდი რომ რაღაცა გაიგო)
-იცი მე...
