ბიჭებმა მითხრეს რომ იშვიათი რაღაც მჭირდა.ხანდახან ვითიშებოდი.ზუსტად არავინ იცოდა ამ დაავადების სახელი მაგრამ დიდხნიანი სიცოცხლე არ მეწერა.ეს ამბავი ძალიან რთულად მივიღე მაგრამ გადავწყვიტე ცხოვრებაში ყველაფრის გაკეთება მეცადა და მომესწრო.მიასთვის მეთქვა თუ არა ვერც გადავწყვიტე მაგრამ იმას ნამდვილად მივხვდი რომ ძალიან მომწონდა და მასთან ერთად ყოფნა მინდოდა.უფრო მეტი დრო ყნდა გამეტარებინა მიასთან.ბიჭები ძალიან დამწუხრებულწბი იყვნენ,მაგრამ რამექნა ალბათ ეს ჩემი ბედი იყო,ალბათ დავიმსახურე,ალბათ ბევრი შეცდომა დავუშვი.ყველაფერი ჩემი ბრალია,მაგრამ რააზრია აქვს ამაზე ფიქრს.ეს დაავადება არ იკურნება ექიმმა ვერაფერი ვერ მოიფიქრა.შეუცნობადი დაავადება და ვერ მიშველიან ექიმები.მხოლოდ სასწაულის იმედი უნდა მქონდეს,მაგრამ არ მაქვს რწმენა რომ გადავრჩები.ყველაფერი ისე ვერ გამოვიდა როგორც მინდოდა არადა როგორ მინდოდა ოჯახი,ბედნიერება,სიყვარული.არვიცი რაგავაკეთო.მინიმუმ ორი თვე მაქვს.რისი მოსწრება შემიძლია როდესაც ორითვე კიდევ აქ უნდა ვიყო.ყველაფერი წინასწარ დავჯავშნე.რავიცოდი ესე თუ ვიქნებოდი.იმდღესაც არ მინდოდა გასვლა.მგონი დეპრესია დამეწყო და კომპლექსები გამიჩნდა.თითქოს გარეთ რომ გავიდოდი უცხოც მიხვდებოდა რომ ცუდად ვიყავი.ამიტომ ჩავიკეტე ცოტახანი.მია ძალიან მეცოდებოდა მაგრამ ამ შემთხვევაში ჯერ ჩემითავი უფრო მეცოდებოდა.ფიქრისგან თავი მტკიოდა.ბიჭებმა სხვა ნომერი იქირავეს და ჩემი მარტო დატივება გადაწყვიტეს.სახეზე ფერიც არ მქონდა.თითქოს სამყაროსგან შორს ვიყავი,მარტო,ჩემს ფიქრებთან ერთად...
