I'm in love with Dana Sophia

Chapter#10 - The Journal<the truth and the last> End of Chapter

I am staring at her from far away, bakas sa mukha niya ang pagkasurpresa. As they sang a birthday song to her, napaiyak siya sa saya.

"Everything is worth it" sabi ko sa sarili ko. Then she blow the cake, you are already 24 now  Dana and i hope that this day will be the best day of your life. Palihim akong sumisilip, nasa bintana ako kaya hindi nila napansin.Ayukong makita niya ako, kaya dito nalang ako nakatayu sa di kalayuan sa kaniya. Alex, i know you can do better than me, mapait kung ngiti . As Alex put's the necklase on her, it really suits her bagay talaga sa kaniya ang kwintas. And then he grab Dana , and hug her tight. Nakaramdam ako ng kirot sa puso ko. Tapos na ang papel ko sa buhay niya, sa totoo lang sobra ang sakit ang nararamdaman ng puso ko. Seeing the one you love holding her tight by someone else. Si Rowelyn tumngin sa kinaroroonan ko, magsasalita na sana siya ng bigla akong umalis.

"Vincent there is no reason to stay here" Sabi ng isip ko. Tama naman talaga buo na ang desisyon ko kaya aalis na ako. Naglalakad ako palabas ng buidling , pumunta ako sa parkingan ng kotse at sumakay na ako while i was driving, i could feel my tears are beginning to fall. Hindi rin ako ngapaalam kay mama simula nung umaga dumiretso ako sa bar, gusto kong maglasing.

"Bro, okey kalang ba?" Si Art, kasama ko siya ngayun dito sa bar. Naparami na kasi ako ng inom. Pero parang kulang pa sakin ang mga iyon.

"Bro, tama nayan lasing kana" may bahid na pag aalala si Art sa tono ng boses niya.

"Okey lang,ako" ngumiti ako ng mapait,pero sa katutuhanan hindi ako okey. Nahihilo nadin ako at nasusuka.

"Tama nayan bro, umuwi na tayo kina tita"  Tinitigan ko siya.

"Parang ayukong umuwi sa bahay"

"Total..ilang araw nalang natin dito, Bro at tsaka nag aalala na si Tita saatin.Kanina pa ako nagpapalusot sa kaniya" may sinasabi pa siya pero hindi ko na maintindihan kasi nahihilo na ako.Next thing i know is inaantok na talaga ako kaya hindi ko na namalayan nakatulog na pala ako.

Next thing i know was when i opened my eyes andito na pala ako sa kwarto, nakahiga bumangon ako at pilit kong ibinuka ang mga mata ko, tinignan ko ang bintana ang taas na ng sikat ng araw.I dont even remember how i get here,sa sobrang kalasingan. Biglang may gumalaw si Dana, nasa tabi ko siya ang sarap ng tulog niya. And she's still wearing the necklase. Mukhang nagising ko siya iminulat niya yung mga mata nya napakaseryuso nyang tumitingin sakin, hindi manlang siya nagsalita. Bigla siyang bumangon ng higaan, at bigla nalang niya akung niyakap ng napakahigpit.

My heart starts to beat fast again, why is she doing this to me? Lalo niya akong pinahihirapan, sa sitwasyung ito kaylangan ko nang makalayo sa kaniya. I push her, nabigla siya sa ginawa ko. I have no choice but to, be harsh on her.

"K-kuya" sabi niya sakin habang umiiyak.

"Get out of my room now Dana" I said to her with a very strong voice.

"K-kuya.. bakit kaba nagkakaganyan? Ano bang nagawa kung kasalanan para magalit ka sakin?"  Wala kang kasalanan Dana wala sabi ng puso ko.

" Im sick and tired of You! Hindi ka na bata Dana.. Pwede bang bigyan mo ako ng space .Naiirita na ako sayo, palagi ka nalang nakabuntot sakin. Learn to be resposible just for once!"

Nabigla siya sa sinabi ko, pati din naman ako nabigla sa sinabi ko i didn't meant those harsh words to her. It just cant, mas mabuti nalang na kamuhian niya ako para sa oras na umalis ako it will be easy on her. Para hindi na ako masaktan pa.

"S-sory kuya.. pasensya kana" she's subbing " siguro tama ka hindi lahat ng oras dapat nakabuntot ako sayo. Pasensya na kuya kasi nag aalala lang ako sayo..Siguro nagiging pabigat na ako sa iyo. Hayaan mo hindi na kita aabalahin pa" Ngumiti sya ng mapait and then she wept.