The Wrong Choice

πέντε • Έλβιν

Σε λίγες ώρες θα αλλάξω τον τρόπο ζωής μου, το σπίτι μου, την οικογένεια μου. Το χειρότερο για εμένα: να αποχωριστώ την Κάθριν.
Σφίγγω τα χείλη μου για να σταματήσω έναν λυγμό που με έπνιγε.

Η γυναίκα που με μεγάλωσε με τόση μεγάλη φροντίδα και στοργή. Η μόνη που προσπαθούσε να είμαι καλά και ευτυχισμένη. Η γυναίκα που με υιοθέτησε.

Ποτέ δεν ένιωσα άνετα στο ορφανοτροφείο. Πάντα είχα εκείνη την αίσθηση ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ότι θα επέστρεφαν.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω σιωπηλά κάθε βράδυ στην άκρη του μικρού μου κρεβατιού, μακριά από τα υπόλοιπα κοριτσάκια.
Υπήρχε ένα και το μοναδικό άτομο που δεν θα ξεχάσω πότε από το ορφανοτροφείο.
Ο Έντι.

Θαύμαζα την σοβαρότητα και τον έλεγχο των συναισθημάτων του. Φαινόταν τόσο ώριμος για την ηλικία του. Τον παρατηρούσα για ώρες, να κάθεται στο κεντρικό, τεράστιο παράθυρο του ορφανοτροφείου και να έχει καρφωμένο το βλέμμα του έξω στη βροχή. Με μια τόση μεγάλη αφοσίωση. Σαν να περίμενε κάτι.

Κατέβαινα - όποτε έβρισκα την ευκαιρία - στον κάτω όροφο όταν ο καιρός ήταν βροχερός με γκρίζο ουρανό και τα σκοτεινά του σύννεφα.
Το έβρισκα τόσο ενδιαφέρον να τον παρατηρώ να παρακολουθεί αφοσιωμένος τη βροχή.

Μια φορά με είχε πιάσει να τον παρατηρώ. Έτρεξα βιαστικά πίσω στο δωμάτιο μου αισθάνοντας μεγάλη ντροπή αφού δεν επέτρεπαν να μιλάμε με μεγαλύτερα αγόρια από την ηλικίας μας. Γι' αυτό και τον παρακολουθούσα κρυφά.
Δεν τον έβλεπα συχνά όμως. Ώσπου μια μέρα κατάλαβα πως δεν θα τον ξανά έβλεπα.
Ήμουν η αντικαταστάτρια της θέσης του. Σε κάθε βροχή καθόμουν στο ίδιο σημείο. Ελπίζοντας ότι θα γυρίσει.
Όμως ποτέ δεν τον ξανά είδα.

«Για να σε δω!» μπαίνει στο δωμάτιο η Κάθριν εντυπωσιασμένη με το γαλάζιο φόρεμα που φορούσα.

«Είσαι πανέμορφη Έλβιν!» με κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια μέσα από τον ολόσωμο καθρέφτη που βρισκόταν μπροστά μου. Της χαμογελάω γλυκά.
«Μεγάλωσες τόσο γρήγορα.» με παρατηρεί συγκινημένη.
«Θέλω να κάνεις μια καινούργια αρχή εκεί!» χαϊδεύει τα μαλλιά μου. «Να κάνεις νέες γνωριμίες, να ερωτευτείς, να κάνεις...»

«Κάθριν.» γελάω ενώ ταυτόχρονα μου ξέφευγαν δάκρυα.

«Δεν θέλω να σε δουν έτσι.» καθαρίζει απαλά τα μάγουλα μου με τα ακροδάχτυλα της.
Της χαρίζω ένα γλυκό χαμόγελο και απομακρύνεται από το δωμάτιο.