En hüzünlü mevsimdir sonbahar
İnsanin içini acıtır
Bir cuma günü sela okunur
balkonda vurur bir rüzgar
İzlerken insan uzakları
Yapraklar ölümü hatırlatır
Nasıl anlatsam nasıl
Heybesini almış giden mevsimi
Doğum sancısı gibidir esintiler
İçerde göz yaşi döker kalp
Gülmek çoktan unutulur
Acı örgüsünü işler nakış nakış
Ve insan anlar bu dünyaca kalıcı olmadığını,
