ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ (1ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Kεφάλαιο 1o - Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα

Τρεις ολόκληρες εβδομάδες είχαν περάσει.Τρεις εβδομάδες που η δουλειά δεν του έδινε τη δυνατότητα να βγει έξω να ξεσκάσει. Η τελευταία υπόθεση ήταν μακράν η πιο δύσκολη για το σώμα και η πιο σημαντική. Προσπαθούσαν να εξαρθρώσουν ολόκληρη σπείρα. Κι όσο πιο κοντά νόμιζαν πως βρίσκονταν, τόσο πιο μακριά βρέθηκαν να ψάχνουν. Απέτυχαν παταγωδώς.

"Απόψε θα βγούμε να πιούμε!" είπε φουριόζος ο Γιώργος.

"Κάνεις λάθος. Απόψε θα βγούμε να μεθύσουμε,να γίνουμε λιώμα!" του απάντησε ο Χρήστος δίχως δεύτερη σκέψη.

Η ομάδα το είχε ανάγκη μετά από τόσο καιρό.Όσο κι αν προσπαθούσαν να μη δείξουν την απογοήτευσή τους, εκείνη φώναζε από μακριά. Όχι πως δεν είχαν αποτύχει κι άλλη φορά σε κάποια υπόθεση, όμως αυτή τη σπείρα την κυνηγάνε τέσσερα χρόνια.Ήταν τόσο κοντά... Κι όμως τόσο μακριά από τη λύση της.

Βγαίνοντας από το τμήμα όλοι ξεκίνησαν να πηγαίνουν προς τα οχήματά τους. Όλη η ομάδα είχε δώσει ραντεβού στο γνωστό μπαράκι όπου σύχναζαν, πέντε τετράγωνα πιο κάτω.

Ένα μπουκάλι ουίσκι αργότερα,και κάνα δυο σφηνάκια, πλέον όλοι είχαν κάνει κεφάλι.Κι ενώ θα περίμενε κανείς να είναι χαρούμενοι και να γελάνε μεταξύ τους όπως πάντα,το κλίμα ήταν τόσο βεβαρημένο που κανείς δεν είχε αρθρώσει λέξη εδώ κι ώρα.

Ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του,πίνοντας από το ποτήρι που κρατούσε στο χέρι του,τόσο σφιχτά λες και θα του το πάρει κάποιος. Έμοιαζαν σαν να κρέμονται από αυτή τη καυτή γουλιά τόσο πολύ, λες κι όλη τους η ζωή κρεμιόταν από το κίτρινο αλκοόλ. Πρώτη φορά έπινε η ομάδα τόσο...Πρώτη φορά αποκτούσε σχέση εξάρτησης με το αλκοόλ.

"Δε με κερνάς κι εμένα ένα ποτάκι;" άκουσε μια ναζιάρικη φωνή να λέει δίπλα του,κι ήδη ένιωθε το χέρι της να τρίβει το πόδι του, κοντά στην περιοχή του.

Γύρισε να την κοιτάξει και μια ξανθιά μαυρομάτα,ντυμένη προκλητικά, του χαμογελούσε αποκαλύπτοντας την τέλεια οδοντοστοιχία της. Αν και δεν του αρέσουν οι ξανθιές, το ερώτημα που τον χτύπησε εκείνη τη στιγμή είναι το πόσο χρονών είναι. Δε μοιάζει καν για 18... Πως στο καλό ξεθάρρεψαν έτσι τα σημερινά ανήλικα;

"Φυσικά, ό,τι θέλεις! Αρκεί πρώτα να μου δείξεις την ταυτότητά σου." αποκρίθηκε χαμογελώντας, πιάνοντας το χέρι της και τραβώντας το από την περιοχή του πλέον.

"Κι εσένα τι σε νοιάζει; Μπάτσος είσαι;Από πότε ένας άντρας λέει όχι σε μια γυναίκα πρόθυμη για όλα;" είπε σουφρώνοντας τα χείλια και τα φρύδια της.

Οι τρεις άντρες της ομάδας του χαμογελούσαν πλέον με το ανώριμο κοριτσάκι που του την έπεφτε απροκάλυπτα, ενώ η Αννέτα, η μόνη γυναίκα στην ομάδα κοιτούσε με δέος και γεμάτο έκπληξη. Σίγουρα ένιωθε ντροπή με αυτή τη σκηνή, αφού είναι σεμνή και άπειρη.

"Μπορεί και να είμαι! Αλλά εγώ δε βλέπω καμία γυναίκα μπροστά μου, παρά μόνο ένα κοριτσάκι που μάλλον έχει χάσει το δρόμο για να γυρίσει στο σπίτι του μπαμπάκα της."

"Άκου να σου πω μαλάκα - πλέον φώναζε,κι όλο το μαγαζί είχε στραφεί προς το μέρος τους- δε με ξέρεις κι από χθες για να μου μιλάς έτσι... Και στο κάτω κάτω άμα είσαι γκέι, μπορούσες να μου το πεις από την αρχή."

"Όχι, δε το είπες αυτό! Εμένα κανείς δε με κάνει ρεζίλι στα μέρη που συχνάζω,γαμώτο!"

Ήδη την τραβούσε από τον αγκώνα, βγάζοντας την έξω από το μπαρ ενώ προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τη λαβή του τσιρίζοντας.

"Σκάσε επιτέλους!" της φώναξε κι εκείνη σταμάτησε.

"Δώσε μου την ταυτότητα σου τώρα, για να δούμε που θα περάσεις το βράδυ σου απόψε."

"Βιτσιόζος είσαι παιδί μου; Δεν είμαι ανήλικη κι ούτε έχω χαθεί ηλίθιε!"

"Μίλα μου καλύτερα γιατί δεν ξέρεις με ποιον έχεις μπλέξει." της είπε ενώ έβγαζε τις χειροπέδες από τη ζώνη του κοστουμιού του.

"Τι στο καλό; Μπάτσος είσαι; Περίμενε,περίμενε!Εδώ την έχω. Δεν είμαι ανήλικη,ορίστε!"του είπε με μια φωνή,δίνοντάς του την ταυτότητα της.

Χμ,Τζούλια Παυλίδου, ηλικία 23... Κοίτα να δεις που μικροδείχνει η τύπισσα. Ας ξεκινήσουμε τότε το παιχνίδι σου, Τζούλια!