ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ (1ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 28ο - Γυναικεία διαίσθηση

"Αυτή η κοπέλα, η συνάδελφός σου, πόσο καιρό έχει στο τμήμα;" ρώτησε δήθεν αθώα η Τζούλια ενώ προσπαθούσε να βολευτεί στον καναπέ του Χρήστου.

"Πως σου ήρθε τώρα αυτό;" την ρώτησε εκείνος παραξενευμένος.

"Ξέρω εγώ; Έτσι, τυχαία." είπε αθώα εκείνη μη μπορώντας ακόμα να βολευτεί.

"Πάλι άρχισες με τις ζήλιες σου; Τζούλια δεν ήμαστε μαζί, πάρ'το απόφαση επιτέλους. Εξάλλου, σου 'πα πως όσο το κάνω μαζί σου δε θα πάω και με άλλη." της είπε εκείνος και την τράβηξε πάνω στο στήθος του, μήπως καταφέρει να βολευτεί εκεί.

"Το ξέρω, απλά μία ερώτηση σου έκανα, δε σημαίνει πως ζηλεύω." απάντησε εκεί και γύρισε να τον κοιτάξει στα μάτια.

"Καλά. Έχει περίπου δύο μήνες στην ομάδα μου. Ήταν η καλύτερη γυναίκα πράκτορας που μπήκε στο σώμα." της είπε εκείνος.

"Τί μου λες; Και πόσο καλά τη γνωρίζεις;" ρώτησε σαρκαστικά εκείνη.

"Τζούλια κόφ'το! Είπαμε όχι ζήλιες." της αντιμίλησε εκείνος κι εκείνη τον κοίταξε απολογητικά.

"Μα... Δεν εννοούσα αυτό! Εννοώ σαν άνθρωπος, ποια είναι... Τί γνωρίζεις γι' αυτήν;" βιάστηκε να απαντήσει εκείνη πριν της άλλαζε κουβέντα ο Χρήστος.

"Κι εσένα τί σε νοιάζει;" ρώτησε με τη σειρά του εκείνος κι αυτή χαμήλωσε το βλέμμα της στο στήθος του.

"Έτσι, κουβέντα να γίνεται μωρέ!" απάντησε εκείνη χαριτωμένα ενώ έπαιζε με τις λίγες τρίχες που είχε εκείνος στο στήθος του.

"Ναι, μωρέ! Γιατί μετά το σεξ, πρέπει να ανοίξουμε κουβέντα για την Αννέτα. Έχεις δίκιο, πως δε το σκέφτηκα να την άνοιγα εγώ τη συζήτηση!" της είπε ειρωνικά εκείνος και αυτή γύρισε να τον κοιτάξει και πάλι.

"Απλώς, δε μ' αρέσει η φάτσα της. Πες το γυναικεία διαίσθηση ή πες το όπως θέλεις, όμως κάτι μου βρωμάει σ' αυτήν." του απάντησε εκείνη προσπαθώντας να τον κάνει να μείνει μακριά της.

"Εγώ πάλι, λέω να κόψεις τις βλακείες και έλα να με ευχαριστηθείς τώρα που μ' έχεις!" είπε παιχνιδιάρικα εκείνος και την έπιασε εξαπίνης.

"Τί εννοείς; Ξαναφεύγεις;" ρώτησε εκείνη απότομα και η καρδιά της σφίχτηκε στη σκέψη πως θα την άφηνε πάλι.

"Όχι, αλλά σε δύο μέρες θα έχω βραδινή υπηρεσία για ένα διάστημα." απάντησε εκείνος χωρίς να δώσει λεπτομέρειες για την αποστολή του.

Στο άκουσμα των λέξεών του εκείνη ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από πάνω της και του χαμογέλασε γλυκά. Οι παλμοί της επέστρεψαν στο φυσιολογικό και η χαρά της ήταν ζωγραφισμένη σε όλο το πρόσωπό της.

"Και τί; Βρυκόλακας είσαι; Θα σε βλέπω την ημέρα ή μήπως δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις στο φως του ήλιου;" τον ρώτησε εκείνη γελώντας δυνατά.

"Εάν δεν είμαι κουρασμένος ή δεν κοιμάμαι μέσα στο φέρετρό μου!" της απάντησε προσπαθώντας να φανεί σοβαρός, όμως εν τέλει τον παρέσυρε με το γάργαρο γέλιο της κι εκείνον.

"Γι'αυτό δεν πάμε ποτέ στο υπνοδωμάτιό σου και μένουμε σε αυτόν τον άβολο καναπέ; Το ήξερα πως κάτι μου έκρυβες!" συνέχισε το αστείο της εκείνη γελώντας με την ψυχή της.

 "Ακριβώς! Τί θα σκεφτείς για μένα, όταν δεις πως αντί για κρεβάτι, έχω ένα φέρετρο να κοσμεί το δωμάτιό μου; ρώτησε εκείνος κι ένας νέος γύρος γέλιων ξεκίνησε και γέμισε όλο το διαμέρισμα.

 Ξαφνικά, μέσα από τα γέλια τους και τα τραντάγματά τους, γλίστρησαν και οι δύο από τον καναπέ και βρέθηκαν στο πάτωμα γελώντας σα μικρά παιδιά. Μέσα από τα γέλια τους, ο Χρήστος την φίλησε παθιασμένα, κι άλλο ένα βράδυ κύλισε όπως όλα τα προηγούμενα.