Οι σειρήνες γέμισαν το χώρο και νοσοκόμοι έτρεξαν προς τα δύο σώματα. Ο Κώστας ήταν νεκρός, και η Τζούλια είχε χάσει ήδη πολύ αίμα. Την πήραν με το τραυματιοφορείο και ο Χρήστος πήγε να μπει μαζί της μέσα στο ασθενοφόρο, όμως ένα χέρι τον κράτησε πίσω.
"Τί νομίζεις πως κάνεις; Πού πας;" τον ρώτησε αγριεμένος ο διοικητής του.
"Θέλω απαντήσεις..." είπε αποφασισμένος εκείνος.
"Δεν κατάλαβες καλά. Εγώ θέλω εξηγήσεις. Εσύ θα έρθεις μαζί μου στο τμήμα για να μου δώσεις αναφορά. Απόψε, δύο άντρες της ομάδας σου πέθαναν και η Αννέτα είναι τραυματισμένη!" δήλωσε εκείνος.
Ακούγοντας τον, γύρισε να τον κοιτάξει δύσπιστα, γιατί προφανώς δεν ήξερα ποιος είχε πεθάνει.
"Ποιοί;" ρώτησε, έχοντας χάσει το χρώμα του.
"Καλά τον Γιάννη δεν τον είδες, όμως τον Κώστα που προσπάθησε να σε σώσει, ούτε αυτόν τον είδες;" δήλωσε στεναχωρήμενος εκείνος για τον χαμό των δύο αντρών.
Ο Χρήστος έκλεισε δυνατά τα μάτια του. Όχι, δεν ήταν δυνατόν. Ο καλύτερος του φίλος. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δεν ήθελε να είναι αλήθεια. Στράφηκε προς τα πίσω και είδε το άψυχο σώμα του Κώστα να κείτεται στο έδαφος, λίγα μέτρα πίσω του. Άδειασε αμέσως το στομάχι του, στην όψη του, και δάκρυα κύλισαν στα μάτια του.
"Πάμε αμέσως στο τμήμα. Θέλω να εξηγήσεις!" διέταξε ο διοικητής και κατευθύνθηκαν προς το περιπολικό.
Έφτασαν στο τμήμα, και μπαίνοντας μέσα επικρατούσε πανικός. Πράκτορες πήγαιναν πέρα δώθε. Ο Χρήστος ακόμη δεν ήξερε τι συνέβαινε. Ο Διοικητής τον οδήγησε στο γραφείο του Χρήστου, κι έκατσαν.
"Μπορείς να μου πεις τί έκανες στους παλιούς στρατώνες; Πώς έμαθες γι'αυτό το μέρος; Και γιατί στο διάολο πήγες εκεί μόνος σου;" τον ρωτούσε προσπαθώντας πολύ να κρατήσει έναν ήρεμο τόνο στη φωνή του.
"Δεν ήξερα." κατάφερε να απαντήσει, προσπαθώντας να σκεφτεί καθαρά, μα δε μπορούσε.
Ακόμα δεν ήξερε τι στο καλό έκανε η Τζούλια εκεί.
"Και τότε ποιός σε οδήγησε εκεί;" συνέχισε την ανάκριση ο διοικητής.
"Η κοπέλα..." είπε χαμηλόφωνα.
"Τζούλια Παυλίδου. Η αγαπημένη πουτάνα του Λεωνίδα Παπάζογλου, του αρχηγού της σπείρας. Αν κρίνω από την ομολογία του Στέλιου, αυτή ήταν σωστά; Είχες σχέσεις μαζί της; Εσύ;" πλέον φώναζε.
Ο Χρήστος άνοιξε διάπλατα τα μάτια του στη λέξη πουτάνα, και μετά έσκυψε το κεφάλι του μη μπορώντας να το πιστέψει. Τί να του έλεγε; Πως εδώ κι έναν μήνα την πηδούσε και δεν είχε καταλάβει τίποτα; Πώς της έκανε ζήλειες; Πώς τόσο καιρό δε σκεφτόταν με το πάνω κεφάλι; Πώς πέταξε 10 χρόνια στο σώμα για μία πουτάνα, κι έχασε δύο άντρες από την ομάδα του;
Ο αρχηγός σα να κατάλαβε την παραδοχή του, του φώναξε εξοργισμένος.
"Είσαι μυστικός πράκτορας που να πάρει! Ο καλύτερος..! Πως γίνεται να σε έριξε μια φθηνή πόρνη;"
Από το ύφος του και μόνο μπορούσε κανείς να καταλάβει πως πραγματικά ήταν χαμένος... Γεγονότα του τελευταίου μήνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο μυαλό του,και δεν μπορούσε να καταλάβει τι στο διάολο είχε συμβεί.
Ανοιγόκλεινε τα μάτια του και άκουγε ξανά και ξανά εκείνον τον εκκωφαντικό ήχο της σφαίρας που προοριζόταν για την καρδιά του. Θα 'λεγε κανείς πως μετά από δέκα χρόνια που έχει στο σώμα,θα 'πρεπε να είχε συνηθίσει αυτόν τον ήχο... Όμως αυτός ήταν διαφορετικός...διαφορετικός από όλους τούς υπόλοιπους. Αυτός ο ήχος...ήταν ο ήχος που τον έκανε να ξυπνήσει!
"Πριν φύγεις,άσε στο γραφείο μου το σήμα και το όπλο σου. Πάρε άδεια κάνα μήνα μέχρι να καθαρίσει το μυαλό σου."
Κι ως δια μαγείας αυτές οι λέξεις τον έκαναν να βγει από το λήθαργο που είχε πέσει. Τι στην ευχή γίνεται τώρα;
"Τι άδεια; Αυτό λέγεται διαθεσιμότητα! Δε γίνεται να μου το κάνεις αυτό!" αποκρίθηκε.
Άδικα όμως... Ο αρχηγός είχε ήδη φύγει από το γραφείο του.
YOU ARE READING
ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ (1ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}
Action"Είσαι μυστικός πράκτορας που να πάρει! Ο καλύτερος..! Πως γίνεται να σε έριξε μια φθηνή πόρνη;" Από το ύφος του και μόνο μπορούσε κανείς να καταλάβει πως πραγματικά ήταν χαμένος... Γεγονότα του τελευταίου μήνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο μυαλό του...
