Düşman Kardeşler (Bitti)

Final

Hatırlatma;
Ateş: Eylül sen kanser olmuşsun. Dedi. Bunu dedi. Beynimde hala yabkılanıyor. Ölüyor gibi hissediyorum. Nefes almakta zorlanıyorum.
Eylül: Neeeee? Diye bağırmamla içeri dalan kişilerle yanağımda ıslaklık hissettim. Ağlıyordum. Deli gibi hem de nasıl nasıl kanser olurum. Nasıl. Nasıl. Nasıl. Nasıl. Nasıl. Nasıl.
O sırada kapı açıldı oraya bakmamla ağlamam şiddetlendi.....
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Can koşarak yanına geldi. Ve ona sarıldım. Ölücek miyim?

İç ses: Ölücek miyiz? Dedi.
Eylül: İlk kez haklısın iç ses ölücek miyiz? Dedim. Ağlamam iç sesimle şiddetlendi. Kapı açılınca oraya baktım. Ama bulanıklıklardan birşey göremiyorum. Sonra kolumda bir metal hissettiğimde hemşire olduğunu anladım. Sakinleştirici yapmışlardı. İl kez çaresizdim. Kaçamıyordum. İlk kez ölüyordum. Savaş bile buna şaşırmıştı. Diğerlerinden çıkmasını istedim.
Eylül: Çıkar mısınız Savaş ile konuşmak istiyorum. Dedim. Hepsi çıktı. Savaş yatağımda bol yere oturdu.
Savaş: Eylül ne konuşucaz? Diye sordu.
Eylül: Ben ölücem ya sen Taha'dan intikamı alırsın dimi. Dedim.
Savaş: Eylül sen ölmiceksin. Hem Taha bence sen bu duruma düştüğün için maffolmultur. İntikam bitti yani. Dedi.
Eylül: Ben ölücem ama intikam bitti. Evet maffoldu. Dedim.
Savaş: Ölmiceksin. Dedi. Kafımı bilmiyorum anlamında salladım. Savaş gitti. Diğerlerini bekledim ama gelmediler. Ben bunları düşünürken içeri Ateş girdi. Ona boş gözlerle bakarken açıklama yapma isteğinde bulunmadı beyefendi. Canda girince yanıma geldi önce savaşın oturduğu yere oturdu. Ve hayatım başladı. Evet hayatım hastanelerde geçicek. Ve ben bunu istemiyorum.  Yavaşta iyice yatağa sokuldum. Ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Ateş'den devammm;
Eylül'e söylemeliyim bence artık kız ölümle yaşam çizgisinde duruyor. Ve onu sevdiğimi öğrenmeli ama nasıl söylicem. Bence 1 yıl beklemeliyim. Ve iyileştiğinde söylemeliyim. Her gün Eylül'ün yanına gidiyor. Ve yanında kalıyorduk. Zaman su gibiydi. Doktorlar Eylül'ün durumunun iyiye gittiğini söylüyorlardı.
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
11 ay sonra;
Bugün akşam kalmamıştım. Ve eve gitmiştim. Şimdi yine hastaneye gidiyorum. Hastaneye vardığımda mutlu yüzleri solgundu. Düşmüştü. Eylül odanın içinde ağlıyordu. Noluyor. Taha'nın yanına gittim.
Ateş: Noluyor? Dedim.
Taha: Durumu iyice kötüye gidiyor iyiyken kötüye gitmesi anormalmiş. Dedi. O an beyninden ve kalbimden vurulmuşa döndüm. 1 ay kaldı. Ölme.
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
1 ay sonra;
Bugün herkes evine gitmişti. Ve şimdi tekrar hastaneye gidiyorduk. Hastaneye geldiğimizde Eylül'ün odasına çıktık. Kapıyı açtım. İçeri girdim. Bugün açıklayacaktım. Yatağa baktığımda Eylül yoktu. Hemen doktoru bulduk.
Ateş: Eylül nerde? Dedim.
Doktor: Hastamızı kaybettik başınız sağolsun. Dedi. İşte o an deli gibi ağlıyordum. Sakinleştirici yaptılar ne fayda ona onu sevdiğimi söyleyemeden öldü.
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
1 hafta sonra;
Bugün cenaze kalktı. İçim yanıyor. Ölüyorum onsuz. Şuan nerde miyim? Uçurumun kenarında ben bunları düşünürken omzunda bir el gördüm. Hepsi buradaydı. Ve onlara söylemiştim.
Taha: Hadi hep beraber atlayalım. Ne dersiniz. Dedi. Herkes onaylayınca kabul ettim. Bu 1 yıllık süreçte taha ve songül haziran ve bulut sevgili olmuştu. Can ve savaş kanka olduktan sonra ortadan kaybolmuştu. Ama şuan hepsi buradaydı. Yavaş yavaş geriye gittik ve geri sayım yaptık.
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
0
Ve atladık. Hiçbir acı hissetmeden kendimizi karanlığa verdik.

The End.

❤