2 Y I L S O N R A
April'ın sabah hazırladığı yemekleri sofraya yerleştirip, Lydia ile Isaac'ın mutluluğunu izlemeye başlamıştım. O kadar saçma bir haldeyken, şimdi evlenmişlerdi. Üstelik çocukları şu anda evdeydi.
Herkes sofraya oturduğunda Stiles'ın arkada bir şeyler ile ilgilendiğini gördüm.
"Stiles masaya gelmek için 10 saniyen var, bu seferde geçen yıl gibi bizi bekletirsen kafanı kırarım!"
Açlığımın verdiği alaylı sinirle söylemiştim bunu. Çok geçmeden o da cevap verdi.
"Off anne geliyorrrr-um.."
Scott eli ile sırtımı sıvazladığında, onunda bir gözünün yaşlı olduğunu görmüştüm. Hemen geçmeden toparladı kendini, sofrada ki herkes gibi.
Stiles geldiğinde ve yemeğe başladığımızda herkes 4 senedir olduğu gibi, bu günde yapmacık davranıyordu.
Çünkü içinde bulunduğumuz gün, herkesin hayatında rol oynamış Stiles'ın aramızdan ayrılışı ve üzüntüden bir araya gelen çiftin ilk çocuklarının doğumuydu.
Pasta kesildikten, hediyeler verildikten ve gece belirli bir saati geçtikten sonra Stiles'ı yatırmaya gittim.
Geri geldiğimde ise, masadakiler kavga içerisindeydi.
Gelip eski yerime oturduğumda, Stiles'ın ölümünü atlatmamda yardımcı olan KOCAM Scott bana meydan okurcasına bakıp.
"Kimse o gece olanları bilmiyor! O yüzden bana çatamazsınız! O gece Stiles ile birlikte mezara gitti, değil mi karıcım?"
Son kelimeyi iğneleyerek söylemişti, Scott böyle bir insan değildi. Alkolün etkisiyle ertesi gün üzüleceği şeyler söylüyordu.
Sesimi alçaltıp kulağına eğildim.
"Üzüleceğimiz şeyler yapmayalım."
O sırada Lydia çıkıştı.
"Gerçekten mi Malia? 7 yıldır bizden sakladığın o gecede neler yaşandığını bilmek bizim de hakkımız değil mi?"
Ona inanamayarak bakarken, Isaac içkisinden son yudumunu alıyordu.
"O... o köprüden yanlışlıkla düşecek bir çocuk değildi... üstelik madem kimsenin suçu yok madem yalnızca bir hata. Neden bir kaç gün sonra Şerif Stiles kendini öldürdü?! Bu kadarı bize yapılan hata ... gerçekteki öğrenmek istiyoruz."
"Gerçekler ha? Gerçekler..."
İçkimin kalanını shot yapıp sakinleşmeye çalıştım.
Stiles intihar etmişti, ertesi gün babası ayıldığındaysa hatasını anlayıp bana 'bunu kimse öğrenmeyecek' demişti. Tabi 3 gün sonra onun da kafasına sıkarak öldüğünü öğrenmiştim.
"Stiles'a gösterdiğin bu sevgiyi, zamanında gösterseydin o burada olacaktı! Ben araya hiç girmeyecektim! Lanet olsun..."
"Ne... ne araya girmesi neden bahsetiyorsun?"
Ona olanları en başından anlatmaya başlamıştım, şu an bu yaşadıklarımız bazı şeylerin sonu bazı şeylerinse başlangıcıydı. Bu güne de, bu yakışırdı.
"Ve.. ve ona engel olamadım. O... o birden bire elini bıraktı. Sikeyim! Ona engel olamadım tamam mı? Yapamadım!"
Elimle kafama vururken, Scott masadan kalktı.
Lydia iyice ağlamaya başladığında, Isaac,
"Yalnızca kendinizi üzüyorsunuz. O gitti, anlayın artık! Onu benden daha çok sevmeni kaldıramıyorum!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lost
Fiksi Penggemar'Bir elimle göz yaşlarını siliyorum eskiden sevdiğim kadının, diğer elimleyse saçlarını kulağının arkasına atıyorum bana karşı bir şey hissetmeden benimle birlikte olan kadının.'
