İÇİMDEKİ SEN

5.BÖLÜM "TANIŞMA"

Multimedya: Üvey kardeş- Özge Ünver
Annemin yeşillerindeki çocuk gülümsemeyi bırakıp bana kahkaha atmaya başladı. Herşeyden önce o mutluydu bende onun mutluluğuyla mutlu olacaktım.

"Tabii ama seninle konuşmam gereken bir konu daha var Asya" dedi eliyle omzumu sıvazlayarak.

Hafıfçe kaşlarımı çattım "evet seni dinliyorum."

Alt dudağını dişledi "Turgay ile evlendiğim zaman İzmir'den taşınmamız gerekecek üstelik..." duraksadı annem.

"Üstelik?" diye sordum alacağım cevap karşısında endişe duyarak.

"Turgay'ın bir kızı var Asya kardeşinin olmasını kabullenebilecek misin?"

Annemin dudaklarından dökülen cümle zihnimin duvarlarına çarpıp yere düşmüştü beynimin içinde yankılanıyordu.

Kardeşinin olmasını kabullenebilecek misin?

"Na-nasıl?" diye sordum güçlükle.
Annemin gözlerindeki endişe hakimiyetini kurmuştu.

"Özge, onu kabullenebilecek misin veya İzmir'den taşınmayı? Bunları kabul edebilecek misin Asya?"

İzmir'den taşınırsak geride sevdiklerimi bırakmak zorunda kalacaktım.
En önemlisi babamı...
Bu düşünce boğazımda yumrunun oluşmasına sebep olurken elimle gözyaşımı sildim.
Ecem, desteğini benden eksik etmeyen tek arkadaşımdı. En çok bana "sarım" diye seslenmesini özleyecektim.
Peki bir kardeşimin olması...Ben bir ailenin tek kız çocuğuydum bir kardeşle nasıl anlaşıldığı doğrultusunda en ufak bir fikrim yoktu.

Alışacaktım bunu annemin mutluluğu için yapmam gerekiyordu kabullenmeliydim.

Sesimi düzene sokmaya çalıştım "Sorun yok anne kabullenirim" dedim zayıf sesimle.

"Emin misin Asya istemiyorsan bu evlilik olmaz kızım."

Bu evlilik olmalıydı annemin mutluydu bende elbet zamanla alışacaktım.

"Hayır anne sen mutluysan ben mutluyum zaten" dedim burukça gülümseyerek.

"Senin mutluluğun benim için şu dünyadaki önemli şey kızım" deyip kollarını sıkıca bedenime sardı.

Ben de karşılık vererek kollarımı ona sardım.

Kollarını geri çekti "Asya, o halde yarın akşam Turgay ve Özge'yi yemeğe çağırmaya ne dersin?" diye sordu gülümseyerek.

"Sen nasıl istersen anne" dedim omzunu sıvazlayarak.

"Yarın hazırlıklara başlarız Turgay'ı tanıdığında sen de seveceksin."

"Umarım" diye fısıldadım "şimdi ben odama gidip biraz dinlenmek istiyorum anne" dedim ayağa kalkarak.

"Tamam kızım."

Odama girip kendimi yatağıma bıraktım ve gözlerimi tavana diktim.
Bu ev... bu evden ayrılacaktım. Her köşesinde babamla hatıralarımızın izini bıraktığım bu evi ardıma bırakıp gidecektim. Göz kapaklarımın gözlerimi perdelemesine izin verip zihnimi geçmişe sardım.
Evde koşuşturduğumuz zamanlar süsledi gözümün önünü. Kahkalar ve annemin uyarı içeren sesi doldurdu kulaklarımı. Gülümseyip gözlerimi açtım. Telefonuma uzanıp Ecem'in numarasını tuşladım.
Kısa bir bekleyişin ardından aramayı cevaplandırmıştı.
"Alo Ecem?"

"..."

"Biz annemle konuştuk annemin evlenmesine karşı çıkmayacağım."

".."

"Fakat İzmir'den taşınmamız gerekecek üstelik adamın bir kızı var."

Hüzün içime tohumlarını ekerken sesimi normal tutmaya çalıştım.