Uzandığımız yatakta, gözlerini tavandan ayırarak, gözlerime kenetlemişti. Konuşmayı unutmuş olmayı dilemiştim, konuşsaydım da düzgün bir cümle çıkmazdı dudaklarımın arasından. Çünkü gözleri, gözlerimdeydi.
"Ben hiç özlememiştim, ne yapacağım? Sen ne yapıyorsun, özlüyor musun?"
Gözlerimi ağır ağır kapatarak burukça gülümsedim. Ben hep özlüyordum ki, yanımda olsa da özlüyordum. Doyumsuzluktu belki ama, onu özlemediğim salise günahtı bana.
"Özlüyorum Kook."
Artık ağlamaktan şişmiş gözlerindeki ufak parıltılar kendini açığa çıkardığında, heyecanlı söylenmesi beni de gülümsetmişti.
"Ben de özlüyorum hyung. Ama ne yapacağım bilmiyorum ben, ilk defa özlüyorum. Peki sen, özledin mi ne yapıyorsun?"
Derin bir nefes çektim içime, biraz daha kıvrıldım beyaz çarşaflı yatakta. İçimde de büzüldüm, sonra cevap verdim.
"Özlüyorum Kook."
Kaşlarını çatmıştı hafifçe, dudaklarını büzerek meraklı bir hale bürünmüştü. Öyle sevilesiydi ki.
"Özlemeye devam mı edeceğiz peki? Hep mi özleyeceğiz?"
Öyle masum sormuştu ki, bir an her şeyi bırakıp ona sarılmak istemiştim. Yapamazdım biliyordum ama, istemiştim işte. Bir baş sallamasıyla da onaylamıştım onu.
"Sıkılmaz mısın?"
Gözlerinin dolduğunu gördüğümde, bir duygu bulutu sarmıştı kalbimin etrafını. Dişlerim dilimi ısırmak adına harekete geçmişti. Yine de elimi göz pınarlarına götürüp, düşmekte olan bir elmas tanesini yakalayamamıştım. En büyük pişmanlığım olmuştu o an. İçimden kendime çok kızsam da, kaşlarımı yukarı doğru kaldırıp indirmiştim.
"Sıkılmam Kook, sıkılmam."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
