Üzerimizdeki incecik tişörtlerle terasta oturuyorduk. Vücudumuza sertçe esen rüzgarı umursamıyorduk. Ya da yeni çiselemeye başlayan yağmuru.
"Ama sonra belki gelmiştir diye umut ediyorum, açıyorum gözlerimi."
Ağlayacaktı, hep ağlıyordu. Ne kadar istemesem de ağlamasını, diyemiyordum. Dilim varmıyordu. Denmezdi zaten. Ben ağlama dedim diye, ağlamayacak değildi ya.
"Gelmiyor, hyung."
Soğuk taşın üzerinde oturmak bizi etkilemiyordu, hasta olmak bizi ilgilendirmiyordu. Sadece anı düşünüyorduk. Gelecek, bizi sıkmıyordu. Geleceği de belli değildi zaten.
"Gelmeyecek Kook."
Bacaklarını kendine doğru çekti. Başını diz kapaklarına yaslayarak bana doğru döndü.
"Biliyorum hyung. Sorun da bu ya,"
Burun kemerinden akan tek gözyaşını izlemiştim gözlerimle. Kalbime akmıştı.
"Gelmeyeceğini bile bile bekliyorum."
Ben de bekliyorum Jungkook, ben de gelmeyeceğini bile bile bekliyorum, demek istemiştim. Çıkmamıştı dudaklarımın arasından. Çıkmazdı zaten. Ama yakındı. Tutmakta zorlanıyordum.
Sanki ben söylemezsem, gözlerim konuşacakmış gibi. Duygularım akıp gidecekmiş gibi.
"Bekle Jungkook, beklemekten zarar gelmez. Belki daha az acır canın, belki daha fazla. Yine de bekle, sadece bekle."
Arkamızdaki duvara yaslanarak akmakta olan gözyaşını, tekrar düşmesin kalbime diye baş parmağımla yakaladım.
"Ama inanma, eğer ki inanırsan beklemek yetmez artık. Gitmek istersin.
Gitmeni istemem."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
