||APH|| WIELKA HISTORIA [Nyo!Polska]

Rozdział 19 - Konfederacja barska

Stanisław Poniatowski, kandydat na króla Polski, narzucony przez Rosję. W 1764 roku rozpoczął zmiany ustrojowe, które zrywały z dotychczasowym systemem demokracji szlacheckiej. Protestanckie Prusy i prawosławna Rosja popierały projekt przyznania praw politycznych innowiercom zamieszkującym Koronę Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie.

W 1767 do Rzeczpospolitej wkroczyły dwudziestotysięczne oddziały wojsk rosyjskich. 20 marca 1767 poseł rosyjski Nikołaj Repnin zawiązał konfederacje różnowiercze: słucką dla Wielkiego Księstwa Litewskiego i toruńską dla Korony. 23 czerwca w reakcji na te wydarzenia katolicka szlachta zawiązała konfederację radomską, skierowaną przeciwko Stanisławowi Augustowi. Szybko wpływ na nią uzyskał sam Repnin. Poniatowski został zmuszony do wypełnienia woli Katarzyny II.

Sejm Repninowski w Warszawie zajął się rewizją reform przeprowadzonych przez sejm konwokacyjny w 1764.
14 października Repnin postanowił porwać przywódców konfederacji radomskiej: biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka, biskupa kijowskiego Józefa Andrzeja Załuskiego, hetmana polnego koronnego Wacława Rzewuskiego i jego syna Seweryna.
Sejm uległ woli posła rosyjskiego.

24 lutego 1768 Rzeczpospolita podpisała z Rosją "Traktat wieczystej przyjaźni". Katarzyna II gwarantowała nienaruszalność granic i ustroju wewnętrznego tego państwa.

26 lutego uchwalono prawa kardynalne, wpisując równouprawnienie innowierców jako nienaruszalne prawo Rzeczypospolitej.

Konfederacja generalna zawiązana została w Barze 29 lutego 1768 roku. Była skierowana przeciwko różnowiercom - cesarzowej Rosji Katarzynie II i królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu.

"Wiara i wolność"

4 marca 1768 roku w Barze, w dniu świętego Kazimierza, zawiązano i zaprzysiężono związek zbrojny Konfederacji.

23 marca 1768 na Radzie Senatu podjęto uchwałę o wezwaniu wojsk rosyjskich w celu stłumienia konfederacji barskiej.

21 czerwca 1768 roku ogłoszono w Krakowie pod przewodnictwem marszałka województwa krakowskiego i zarazem stolnika ziemi stężyckiej, akt zawiązania konfederacji krakowskiej, na mocy której ziemia krakowska poparła program konfederacji barskiej.

W 1768 roku konfederacja szybko rozprzestrzeniła się na Małopolskę, Wielkopolskę i Ukrainę, w 1769 roku objęła Litwę.