Voor hem

hoofdstuk 8

sorry dat ik zo weinig upload. Ik heb het vooral heel druk met school...

---------------------------------------------------

Het was avonds, misschien kun je zelfs nacht zeggen. Ik wist het niet. Ik was vroeg naar bed gegaan, en het was donker toen ik ergens van wakker werd. Ik keek om me heen maar alles was stil. Toen ik weer wilde gaan slapen werd er getikt. Weer keek ik om me heen en mijn blik bleef hangen bij het raam. De gordijnen zaten dicht maar ik wist vrijwel zeker dat het daar vandaan kwam. Ik bleef staren. Ik durfde er niet heen... Weer werd er getikt en deze keer werd er bij gefluisterd. "Katharina..?" Een vloed van opluchting viel om me heen. Ik herkende die stem uit duizenden. Ik sprong uit bed en spurtte naar het raam toe. Ik rukte mijn gordijnen open en een gloed van rust kwam bij me naar binnen. Ik deed het raam langzaam open zodat hij niet uit de boom zou vallen waar hij in was geklommen. "Hey." Zei ik. "Hoi." Was Jonathan's reactie.

Ik glimlachte breed en deed een stapje naar achter zodat Jonathan naar binnen kon klimmen. Hij deed het heel soepel. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en ik wist dat ik er niet uit moest zien. Ik wist me ook geen houding aan te geven dus ging ik maar weer op mijn bed zitten.

Jonathan kwam naast me zitten en keek me aan. Gewoon aankijken. Er twinkelde iets in zijn ogen, hoewel ik de betekenis niet kon plaatsen.

"Je ontliep me vandaag." Er zat humor in zijn stem. Dat verbaasde me. "Waarom?" Ik moest blozen. Ik wist precies waarom ik hem ontlopen had.

Ik wilde wegkijken, maar op het moment dat ik mijn hoofd wegdraaide, pakte Jonathan mijn kin vast zodat ik gedwongen was om naar hem te blijven kijken. "Toen.. Toen ik in je ogen keek.. toen ik binnenkwam bij geschiedenis...." Ik zuchtte een keer, "Ik zag spijt in je ogen. En ik dacht dat het kwam door de kus." Gaf ik toe. Hij bleef me aankijken. Hij was me aan het peilen, maar ik wist niet wat hij te weten kwam. Maar wat hij ook te weten kwam, opeens zag ik een vastberadenheid in zijn ogen. Hij trok me naar zich toe, zijn hand nog steeds om mijn kin. Hij kuste me weer. Net als gisteravond. Zachtjes en teder. Te snel naar mijn zin, trok hij zich weer terug.

Hij keek me aan en zei, " Ik heb geen spijt van de kus. Ik heb spijt dat ik niet meer van je vandaan kan blijven. Je bent te buitengewoon." Ik keek naar beneden omdat ik geen andere weg op kon kijken. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en ik wist dat hij dat ook zag. Maar hij lette er niet op.

"Je had gelijk. De eerste dag dat ik je ontmoette. Ik was aan het staren. Je was, en bent nog steeds, het mooiste meisje dat ik ooit in mijn hele leven gezien heb. Maar in eerste instantie dacht ik dat je een van die.. poederdozen..," Hij lachte toen hij dat zei, ".. was, en ik had er niet verder naast kunnen zitten." Nu keek ik wel in zijn ogen. Ik wilde weten wat ik daar kon vinden. Ze stonden lief. Een beetje vertroetelend, maar op een goede manier.

Deze keer was ik degene die hem naar mij toetrok. Zijn lippen op de mijne.

Toen we terugtrokken gaapte ik. Ik was moe, nog lang niet aan mijn 9 uur slaap. Maar ik wilde niet toegeven. Jonathan lachte. "Blijf je bij mij vannacht?" Vroeg ik kleintjes.

Hij trok zijn schoenen uit en ging op mijn bed liggen met zijn armen open. Ik grijnsde en ging tegen hem aanliggen met mijn hoofd op zijn borst. "Slaap lekker, Katharina." Was het laatste dat ik hoorde, voordat ik in een diepe slaap viel.

-----------------------------------------------------------

En weer een hoofdstuk :)

Ik hoop dat jullie het leuk vonden

XOXO-L