Voor hem

Hoofdstuk 6

We liepen naar buiten. Het was koud. Ik kon net geen rilling onderdrukken. Hetzelfde moment lag er een jas over mijn schouders. Ik keek omhoog maar Jonathan keek alweer voor zich uit.

"Hoe ben je hier gekomen?" vroeg Jonathan.

"Devon had me laten ophalen.." zei ik een beetje zacht. Jonathan knikte alleen.

"Het is denk ik een half uurtje lopen." Zei hij. Ik knikte alleen maar en blijkbaar wist Jonathan waar we heen moesten. Hij liep me eerst voor maar ik ging al snel naast hem lopen. De eerste tien minuten waren we stil en we liepen een hele lange weg af.

"Waarom?" vroeg Jonathan. Ik keek hem onbegrijpelijk aan. "Waarom heb je gevoelens voor me."

"Waarom denk je dat ik gevoelens voor je heb?" vroeg ik ontwijkend.

"Nou, de eerste dag was je al naar me aan het staren zonder dat je ook maar een woord tegen me had gezegd, je gaat bij me zitten wanneer je bij de populairste groep aan tafel kan zitten, en je bent niet bang voor me als je me iemand helemaal in elkaar ziet slaan."

Ik dacht aan hoe ik het moest formuleren en na een tijdje zuchtte ik een keer diep en zei, "Het is het gevoel dat je me geeft, ik weet niet wat het is, maar ik voel me... veilig, rustig maar tegelijker tijd ook... weer niet. Ik krijg een warm gevoel als je naar me kijkt. Als een soort vuur die in me ontstaat."

"Aan vuur kun je je alleen maar branden." Mompelde Jonathan. Ik dacht na over wat hij bedoelde. "Dan moet ik maar extra voorzichtig zijn" "Je verbaast me, weet je dat?"

Weer keek ik hem vragend aan. "Je doet dingen die ik niet verwacht. Eerst kom je binnen als weer een nieuwe... om jou woorden te gebruiken.. poederdoos binnen maar ondertussen niet snel op je tenen getrapt, en vervolgens door een enkele blik, zak je in. Dan zorg je ervoor dat je weer een docent keihard voor schut zet, als hij er niets aan kan veranderen. Je hebt zulke verschillende kanten, ik weet niet wat ik van je moet denken eerlijk gezegd."

Ik moest dit even verwerken maar ik wist dat hij gelijk had, ik was onvoorspelbaar, maar ik zag dat ook eerlijk gezegd als een goede eigenschap. Als mensen niet wisten wat ik voor type was, was het ook moeilijker om mijn zwakke punten te vinden.

"Jij hebt zelf ook last van stemmingswisselingen." Kaatste ik terug. Hij lachte een korte lach. Maar reactie kreeg ik niet.

"Maar je hebt ergens een wond, een gebeurtenis die je voor altijd zal bij blijven. Wat is het?" Ik keek hem geschokt, niet omdat ik niet had gedacht dat hij het niet zou weten, ik bedoel, hij wist heel veel door alleen al een aanblik, maar ik had niet verwacht dat hij er zo nonchalant en direct over zou beginnen. Ik schraapte even mijn keel,

"Meerdere dingen eigenlijk. Uhm... nou ik moeten dan eigenlijk al een tijdje terug beginnen. Toen ik op de middelbare school kwam, was ik, zoals nu, al gelijk opgenomen in de groep die aan de top van de voedselketen staat. In het begin was het geweldig, je hoefde nooit te wachten in de rij bij de kantine, je werd altijd als eerst gekozen bij gym, als je besloot mee te doen. Iedereen keek tegen je op en hoe ouder ik werd hoe meer ik erin werd meegeslokt. Ik was op een bepaald moment ook het grootste van de poederdozen. Ik kon iedere jongen krijgen die ik wilde. Maar op een bepaald moment werd ik er zo in meegesleept dat ik echt helemaal het verkeerde pad op ging. Ik ging dagelijks naar clubs, was aan de drugs, waarschijnlijk zou een omstander ook hebben gezegd dat ik een alcoholist was, hoewel ik er niet naar smachtte, maar eigenlijk alleen dronk omdat iedereen het deed. Ik was een typisch probleemkind.  Op een bepaald moment werden ook mijn ouders ingeschakeld, niet dat het er wat toedeed.. Ik kreeg eerst weken en vervolgens maanden huisarrest, maar dat deed me niets. Ik glipte nog steeds iedere avond weg. Mijn ouders konden niets doen om mij van het verkeerde pad af te houden, omdat ik al een lange weg gegaan was. Ik kon niet zomaar terug..."