Voor hem

hoofdstuk 7

De volgende dag ging ik met een driedubbel gevoel naar school. Ik had veel nagedacht deze ochtend.

Aan de ene kant was ik bang. Bang om Devon onder ogen te komen omdat ik niet wist wat hij zich kon herinneren. Aan de andere kant was ik gelukkig. Omdat ik Jonathan weer zou zien, maar daar is dat ook gelijk mijn derde gevoel. Ik voelde me ongerust. Ik wist niet wat hij zou vinden na een nacht geslapen te hebben.

Ik was laat dus ik kwam in eerste instantie niemand tegen. Ik liep snel het geschiedenislokaal binnen. De docent was nog niet binnen, dus ik had geluk.

Ik zag Jonathan zitten. Mijn adem stokte even toen hij naar me opkeek. Zijn ogen waren even mooi als altijd, maar ze stonden anders. Ze schenen een emotie uit die ik nog niet eerder bij hem had gezien.

Ik was er niet over uit wat het was, maar het had iets van verdriet, spijt maar ook heel tegenstrijdig. Ik was van plan om zijn richting in te komen maar in plaats daarvan ging ik helemaal achterin de klas zitten, de lafaard die ik was.

Ik had niet het lef om hem onder ogen te komen. Wat ik in eerste instantie niet besefte was, dat ik recht achter Devon was gaan zitten. Ik wilde net weer opstaan toen de docent binnen kwam en iedereen moest gaan zitten. Ik zuchtte en wilde me stil houden maar al snel had Devon door dat ik achter hem zat.

Toen hij zich omdraaide schrok ik me een ongeluk. Het was net alsof een aanrijding op zijn gezicht had plaatsgevonden.

"Katharina..." Ondanks zijn toegetakelde gezicht, waren zijn ogen heel goed te zien. Zijn ogen stonden ontzettend schuldig. Hij wist nog wat hij de afgelopen avond gedaan had.

Dat was jammer. Ik had veel liever gehad dat hij alles was vergeten en heldhaftige verhalen had verzonnen over waarom hij zo toegetakeld was. Misschien had hij dat wel alsnog gedaan, maar hij wist zelf helaas wel hoe het kwam.

"Katharina.. ik..." "Zeg maar niets, het is al goed." Zei ik snel. Ik had geen zin in het gedoe dat het met zich mee zou brengen als ik er een probleem van zou maken.

"Nee, ik wil het goedmaken." Zei Devon "Devon.." Probeerde ik nog, maar ik zag dat het geen zin had. Hij was al vastberaden. Hij had zich weer omgedraaid en de rest van de les ging in stilte voorbij.

Aan het eind van de les werd ik bij mijn geschiedenisdocent geroepen. Ik liep aarzelend naar hem toe. Ik wist niet wat ik kon verwachten nadat ik hem de vorige les zo voor paal had gezet.

"Mevrouw Dawson. U heeft mij de vorige les aardig op mijn plek gezet. U had gelijk, ik had het mis met de informatie die ik gaf, maar dan verwacht ik de volgende keer niet in het bijzijn van de hele klas voor aap gezet te worden. Ik wilde u daar even op wijzen."

Ik knikte. Ik had nu in discussie kunnen gaan over het feit dat anders ook de rest van de klas de echte leerstof nooit te weten was gekomen, maar ik vond dat ik hem wel voldoende op de vingers had getikt.

"Zo, nu dat duidelijk is, had ik eigenlijk nog een vraag. Hoe komt het dat u zoveel weet over de koude oorlog?"

"Uhm.. nou, ik ben over het algemeen gewoon geïnteresseerd in de geschiedenis. Ik wil altijd overal het verhaal achter weten."

Hij knikte. "Dat is een goede eigenschap, houd dat vast, maar asjeblieft niet meer in mijn les." Ik knikte weer en liep weg.

In eerste instantie was ik geïrriteerd, aangezien ik nu de helft van mijn pauze heb gemist, maar vervolgens besefte ik me dat het alleen maar heel goed uitkwam aangezien ik toch geen idee had waar ik mijn pauze dan zou moeten doorbrengen.

Waarschijnlijk alleen. Toch liep ik nog even de kantine in want ik had trek. Ik zag Devon met zijn groep en ik zag Jonathan weer alleen zitten, maar deze keer ging ik zelf ook alleen zitten.

Ik moet eigenlijk ook bekennen dat ik niet helemaal toe was aan mensen om me heen. Het was een lange dag.

Steeds zat ik weer op een andere plek omdat ik het vertikte om naast Jonathan of in de buurt van Devon te zitten. Hierdoor zat ik ook het grootste gedeelte van de dag alleen. Maar dat was rustgevend, dus ik zat er niet zo mee.

-------------------------------------------------

Niet zo veel gebeurt in dit hoofdstuk, maarja. het moest nou eenmaal even. volgende keer komt Jonathan er beter in terug.

Verder zal ik proberen steeds wat sneller te updaten. en ik wilde vragen of er wat reacties kunnen komen. er voten wel mensen maar voor de rest weet ik helemaal niet wat jullie van het boek vinden!

dat was het weer

XOXO-L