Nefes alış verişimin sesiyle yankılanırken koskoca koridor, ayak seslerim kalbimle ritim tutuyordu.
Kaçmak istedim elbet ben de, bütün sıkıntılardan, acılardan, göz yaşlarından. Fakat ne istesem, ne yapsam hep tersi oluyordu. Hayat bana karşı koymakta, sınır tanımıyordu. Hayatın bana sunduğu her sınavda çevremdeki çoğu şeyin gereksiz olduğunu anladım.
Gereksiz sıkıntıların, gereksiz sınavların, gereksiz dertlerin...
Hayatımdaki her olayda daha da olgunlaştım. Her ânımda gülmeyi, yaşadığım şeyleri çevreme yansıtmadan; tüm acılarımı,
o küçük tebessümün altına sığdırmayı öğrendim.
Belki, yalnızlığın içinde boğulmayı da.
Hayatta vereceğim her kararda, her alanda yalnız olduğumu da.
Belki de yalnızlığım, gidenlerin yerine başka insanları koyamadığımdandır.
Zaman değiştirir her şeyi derler ya hani? Bazen de iyileştirir gibisinden. Ama hiçbir yara tamamen iyileşmez. Acısının üstü kapanır belki ama, onun izi her daim oradadır.
Herkes yeni bir hayat ister dimi, üstü kapalı yaraların olmadığı?
Yeni bir hayat, yeni bir sayfa, yeni insanlar, yepyeni hayaller.
*Tükenmişliğin acısına açılan yeni bir sayfa, en fazla ne kadar beyaz kalabilir ki?..*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küllerden Doğuş
ChickLitTükenmişliğin acısına açılan yeni bir sayfa, en fazla ne kadar beyaz kalabilir ki?..
