For You To Remember

Chapter 10

(Axcel's POV)

I groaned when my phone beeped. Hindi ko na nabilang kung ilang beses nang tumunog 'yon. Ang tanging nasa isip ko lang kasi ngayon ay matulog matapos mag-review para sa gagawing exams bukas.

Pero may isang bwisit lang talagang nangungulit at panay ang text sa dis-oras ng gabi.

What the hell!

Anong oras na nga ba?

Iritable kong hinilamos ang palad sa mukha ko, sinusubukang alisin ang antok at tingnan ang message ng kung sinuman.

For sure this is Joane. Hindi pa yata siya nakuntento sa binalak niyang gawin noong makalawa. Kahapon kasi panay texts din niya ang naging laman ng phone ko kaya ngayon sigurado akong siya na naman 'to.

Tss. Bwisit na babae!

Tiningnan ko sa phone kung anong oras na. It's 12:47 AM for pete's sake! Inabot na ng madaling araw ang kadesperadahan.

I was about to press the button on the side of my phone to turn it off, but then I saw my mom's name on the above notification.

The messages was from her and not Joane? What the fuck. I'm wrong, it's not from Joane but from my mom! The hell! Anong oras na ba sa Thailand para kulitin ako ni mom ng ganito? Is it urgent? Emergency or something?

Tama nga ang hinala ko, kay mom nga lahat ng recent messages na 'to. I opened one of them, hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. I have this suspicion na sana ay mali ako. Sana mali 'tong hinala ko. I don't like this.

I can't see my own reflection right now but I know.. I do really know that I look like bursting of mixed anger and irritation.

'Where are you?'

Just one of the simple text messages that mom sent pero alam ko nang may kakaiba.

Nakaabot na kaya sa kanya? Nakagawa si Jace ng paraan para magkaroon ng communication kay mom?

Pakiramdam ko magdudugo na ang pang-ibabang labi ko dahil sa mariing pagkagat ko rito.

Magtitipa pa sana ako ng magiging reply sa kanya ngunit di ko na naituloy 'yon dahil sa tawag.

And now, she's calling.

Darn it! This is unusual. Sa mga panahong ganito, walang katiting na pakialam si mom ng mga bagay na nandito sa Pilipinas 'pag nasa ibang bansa siya at nag-aasikaso ng business. Kahit nga noon kapag may sakit ako ay hindi niya nalalaman dahil cutted lahat ng communications niya rito na pwedeng makaabala sa business niya. When she's out of the country like this, what's matter in her mind is only 'business'. Pero ngayon? Well, the puzzle is complete. Mukhang nakarating nga sa kanya ang ginawa ko.

I answered the call and let her speak first. I want to confirm it.

"Axcel.." 

"Is it possible that miracle can still happen in 21st century?" wala na 'kong masabi, kaya kahit parang over-reacting pakinggan ay yun ang nasabi ko. I don't give a damn.