kill my dreams please.

Ξέρεις...

Ξέρεις...
Ξέρεις πως είναι να κοιτάς τον μπλε ουρανό;
Να τον κοιτάς και να σκέφτεσαι πως χιλιάδες αλλη τον κοιτάνε μαζί σου.
Ομως να χεις παντα τη ελπίδα,τη ελπίδα πως τον κοιτάς και συ αυτήν τη στιγμή.
Ναι μωρό μου,ναι,ακριβώς εσυ.
Να εύχεσαι κοιτώντας τον γαλανό ουρανό,να σε σκέφτεται κάποιος.
Όχι οποίος να'ναι.
Εσυ.
Να εύχεσαι να σκέφτεσαι εμένα.
Τις στιγμές με μενα...
Ελπίζω να μην πέρασα χωρίς σημάδια από τη ζωή σου,γιατί εσυ άφησες πολλά.
Ξέρεις...
Θυμάμαι μια φράση που είχε πει μπροστά σε ολους.
Εκείνη τη μέρα όταν πρώτο ήρθες στο Λυκιο μας.
Σου είπαν να συστηθείς.
Μας κοιταξες έναν έναν και το βλεμα σου,σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα πάνω μου,μετά απλός έστρεψες το κεφάλι σου.
Ούτε συ,ούτε γω ξέραμε πως έχουμε μέλλον μαζί,μέλλον που έγινε παρελθόν...
Το είχες πει δυνατά,και με σιγουριά,ομως παντα με λίγη χαλαρότητα στη φωνη.
«Ένας αριθμός στον κατάλογο,ένα όνομα στο ποινολόγιο.»
Ελάχιστοι κατάλαβαν τι εννοούσες,νομίζω κανένας,ομως εγώ καταλαβα.
Το είδα στο βλεμα σου.
Ήταν έτοιμο για όλα.
Και τώρα ετσι είναι λογικα.
Δεν ξερω.
Από τότε που έφυγες προς τα πάνω σκέφτομαι πολλά.
Περισσότερα απ'ολα,το πρόσωπο σου.
Μόνο αυτό σκέφτομαι όταν κοιτάω τον γαλανό ουρανό.
Τα γαλανά ματια σου.
Τον γαλανό κόσμο μου.
Κοιτάζω.
Από μακριά.
Και ελπίζω.
Πως καπου κει.
Με σκέφτεσαι.
Αντίο αγαπη μου,ελπίζω να περνάς καλά.
Σε λίγο μπορεί να τα πούμε.
Άραγε,που πηγαίνουν οι κατεστραμμένοι άγγελοι;