kill my dreams please.

Lonely austronaut

Και να.
Στέκεται στη άκρη της ταράτσας.
Ένας μοναχικός τυπος.
Που ποτέ δεν είχε φίλους.
Η οικογένεια του τον αγνοούσε.
Δεν ήταν έξυπνος.
Καθόλου.
Γιαυτο όλοι αγαπούσαν την αδελφή του.
Όμορφη,έξυπνη,αστεία,φωτεινή και αλλά τέλεια προσόντα.
Όσο αυτή ήταν αιτία που καταστρεφόταν η ζωή του τη αγαπούσε.
Τη κατά ένα λεπτο μικρότερη του αδελφή.
Ναι δίδυμα.
Αγαπούσε τον άνθρωπο με τον οποίο είχε μοιραστεί όλη τη ζωή.
Δεν του είχε κάνει ποτέ κάτι,γιαυτο δεν μπορούσε να τη μισήσει.
Ήθελε.
Ήθελε πολύ να τη μισεί,αλλά δεν μπορούσε.
Δεν καταλάβαινε ποτέ τον εαυτό του.
Αλλά δεν του είχε κάνει ποτέ τίποτα...
Απλός ήταν καλύτερη.
Ήταν στη φύση της.
Κάθησε στην άκρη της ταράτσας και κρέμασε τα πόδια του στο κενό.
Είχα προσπαθήσει και γω κάποτε να γίνω σαν αυτήν...αλλά απέτυχα.
Μέχρι και σ΄αυτό είμαι άχρηστος.
Σκέφτηκε.
Ξανά έφερε στο μυαλό του το πρόσωπο της αδελφής του.
Μακριά κάστανα μαλλια,με συνδυασμό γαλάζια ματια και πρόσωπο γεμάτο φακίδες.
Πανέμορφη.
Αυτός;
Μαύρο μαλλί που παντα κάλυπτε τα γκρίζα ματια του.
Το δέρμα του άσπρο και άψυχο,σαν τον εσωτερικό του κόσμο.
Κανένας ποτέ δεν τα πέρναγα για αδέλφια,ιδιετερα για δίδυμα...αλλά,αλλά όταν η μάνα σου όλη τη ζωή ήταν αλκοολική πουταν βγάζει νόημα.
Σκέφτηκε ξανά.
Φαίνεται ευτυχισμένη.
Ένα χαμόγελο παντα στα χειλοι της.
Ένα ζωηρό βλεμα και μια καλή διάθεση.
Το αντίθετο από αυτόν.
Έσκυψε λίγο και κοίταξε το κενό.
Ενδέκατος όροφος.
Η πτήση θα είναι γρήγορη.
Σηκοθηκε κι ξανά κοίταξε κάτω.
Δεν θα χάσω και τίποτα.
Ούτε θα με χάσει κανένας.
Σκέφτηκε και σήκωσε το ένα πόδι.
-Άρτουρ!
Γυρησε και είδε τη αδελφή του λίγα μέτρα μακριά.
-Μη τολμήσεις και το κανείς!
Είπε με αυστηρό ύφος.
Τώρα σου'ρθε να με σώσεις αδελφούλα;
Άργησες λίγο.
Είμαι ήδη κατεστραμμένος.
Γυρησα ξανά μπροστά.
Δεν θα απαντούσα.
-Άρτουρ!Οχι δεν θα αντέξω μόνη σ'αυτον τον κόσμο.
Φώναξε,ομως ο αέρας εμπόδιζε να ακουστούν ξεκάθαρα τα λόγια της.
-Μη το κανείς!Δεν θα αντέξω!Δεν αντέχω να ξανά αδειάσω!Δεν υπάρχει κάτι να αδειάσει αφού είμαι ήδη πεθαμένη.
Τελεικα το άκουσε.
Τσάντηστηκε.
Δεν ξέρει τι είναι πόνος.
Απορηψη.
Δεν ξέρει πως είναι αυτα.
Δεν έχει το δικαίωμα να μιλάει για αυτό.
Νευρίασε.
Πολύ.
Απομακρύνθηκε ελάχιστα απ τη άκρη της ταράτσας.
Γυρησε μπροστά.
Τρόμαξε λίγο επιδι η αδελφή του ήταν ακριβώς μπροστά του.
Έκλαιγε;
Τα πανέμορφα γαλάζια ματια της είχαν κοκκινίσει και είχαν μετατραπεί σε σμαραγδί.
Γιατί να κλαίει.
Όχι,όχι δεν πρέπει.
-Άρτουρ!Εχεις έρθει καμία φορά να μου μιλήσεις!Σαν αδελφός!Να μου ανοιχτείς!Να σου ανοιχτό και γω!Να καταλαβεις πως είμαι μια ηθοποιός.Πως όλα είναι μάσκες!Εε;!Το χεις κάνει.
Φώναξε ενώ πια εκλεγε με λυγμούς.
Γιατί;
Δεν καταλαβαίνω.
Τι λέει;
Που είναι το ευτυχισμένα κορίτσι;
Που είναι η αδελφή μου;
Δεν είναι αυτή.
Μετά από μια μικρή σιωπή που επικρατούσε σταμάτησε το κλάμα,της ξέφυγε ένα γελακι.
Είμαι μπερδεμένος,πολύ.
Το παντα ευγενικό της ύφος αντάλλαξε με ένα ειρωνικό.
-Εεε αδελφούλη;Το ξέρες πως με βίασαν στα έντεκα μου;Πως δεχόμουν μπουλινγκ τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια;Πως ζούσα μες στο φόβο για οχτώ μήνες,οχτώ μήνες με παρακολουθούσαν για να μην ανοίξω το στωμα μου και ξεσκεπάσω κάτι ναρκοεμπορους,οχτώ μήνες η ζωή σας ήταν στα χέρια μου,στα χέρια της ψυχολογίας μου;!;Εχεις δει τις χαρακες στο δέρμα μου;Εεε;Γενικά πως έχω γαμημενη ψυχολογία!Το'ξερες;Θα μπει και στην λίστα μου "Η αυτοκτονία του αδελφού μου εξετιας μου"!Λες να μη καταλαβαίνω τη σου συμβαίνει;Καταλαβαίνω.Καταλαβαινω παρα πολλά,αλλά είμαι δειλή να τα αναγνωρίσω!Δε θέλω να καταλήξω και γω εδώ.Άρτουρ!Εισια αδελφός μου!Εισαι 16!Εισαι νέος!Πρεπει να ζήσεις!
Την κοίταξα μες στα ματια.
Πια όχι και τόσο ευτηχησμενη αδελφή μου.
Κοίταξα τα χέρια της.
Στ'αλήθεια είχαν χαρακες.Πολλες.
Άνοιξε τα χέρια της και χώθηκα στη αγκαλιά της.
Έξω είχε ήδη νυχτόσει και τα άστρα με το φεγγάρι παρακολουθούσαν τη συγκινητική στιγμή.
Παντα λάτρευα τον νυχτερινό ουρανό.
Τ'αστερια,τους πλανήτες,το φεγγάρι και αλλά πολλά που μπορούσε κανείς να δικρίνει εκεί πάνω.
-Και εμένα μου αρέσει να κοιτάω τον νυχτερινό ουρανό.
Είπε σιγανά.
Είμασταν ξαπλωμένη στο κρύο τσιμέντο της ταράτσας και κοιτάγαμε τα άστρα.
-Ξέρεις Άρτουρ ποιος είσαι,είσαι ένα μοναχικός αστροναύτης,που είναι χαμένος σε άλλους γαλαξίες και ζει στον κόσμο του.
Ψυφηρησε με ένα αχνό χαμόγελο.
Έχει δίκαιο.
Είμαι ένας μοναχικός αστροναύτης.
Την κοίταξα.
Ποτέ δεν περίμενα πως θα φτάναμε σε τέτοια κατάσταση.
Να μάθαινα τη σκληρή αλήθεια για τη ζωή της.
Να μασταν αγκαλίτσα σε μια σκεπή.
-Ευχάριστο.
Είπε μονάχα πριν κλείσω τα ματια μου και αποκοιμηθώ στην αγκαλιά της.

——————-
Το πιο μεγάλο κεφάλαιο που έχω φτιάξει μέχρι τώρα.
Και παίδες μη νομίζεται πως το μήνυμα είναι ότι υπάρχουν χειρότερα από τα δικά σου προβλήματα,το μήνυμα είναι πως ξερω,ξερω πως αν θες μπορείς να αντέξεις περισσότερα,να αλλάξεις περισσότερα από όσα νομίζεις.