kill my dreams please.

Αρχίζεις να σκέφτεσαι.

Και κάποια μέρα απλός αρχίζεις να σκέφτεσαι.
Να σκέφτεσαι τι είναι σωστό...τι λάθος.
Να σκέφτεσαι αν οι αποφάσεις που έχεις πάρει στη ζωή ήταν σωστές,και συνεχίζουν να είναι.
Να σκέφτεσαι τι σκέφτονται οι άνθρωποι.
Να σκέφτεσαι αν είχες δίκιο όταν ειπες έναν τύπο μαλακα και φλορακι,χωρίς να τον ξέρεις.
Να σκέφτεσαι τη κοπελα που ειπες πουτανα και καριολα,ενώ δεν σου'χει κάνει κάτι κακό...
Να σκέφτεσαι πως το κράξιμο,κουτσομπολιό,σχόλια και αλλά δεν έχουν λογική.
Ούτε προσδιορισμό.
Για πιο λόγο υπάρχουν;
Και ετσι αρχίζεις να εκνευρίζεσαι όταν ακους καποιον φιλο σου να κράζει.
Η κολλητη σου,σου λέει να φύγεις αν δεν θες να ακους πως κράζει τους άλλους.
Πονάς αλλά τη αγαπάς.
Έχει κάνει πολλά.
Καλά και κακά.
Για σενα και όχι.
Εσυ δεν θες να σχολιάζεις,γιαυτο κάθεσαι και ακους ή υπακούς και φεύγεις καπου στον διάολο.
Στον καλύτερο σου φιλο.
Τον διάολο.
Εκεί είναι το στέκι σου πια.