kill my dreams please.

Φαγουρα.

Είχε φαγούρα.
Ναι φαγούρα.
Ξυνόνταν παντού.
Παντού και παντα.
Γιαυτο έσκιζε το δεραμα της με τα νύχια της.
Γιαυτο δε φορούσε ποτέ σορτσάκι.
Δεν ήθελε να βλέπουν οι αλλη το σκισμένο δέρμα της,τη σκισμένη ψυχή της.
Ήταν δύσκολο,δύσκολο να αντισταθει.
Πες το κάτι σαν ναρκωτικό της.
Αποτυχημένη σύγκριση;
Δεν νομίζω.
Γιατί αυτό ήταν.
Επερνε ευχαριστήσει από τη κάθε στιγμής που έσκιζε το δέρμα της.
Από τη κάθε.
Ομως μετά πονούσε.
Πονούσε πολλή.
Παρα πόλλη.
Η κάθε επαφή με το γυμνό δέρμα της,ήταν μαρτύριο.
Ομως το βράδυ χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες επερνε τη ευχαριστήσει της.
Μετά πόνος.
Μετά ξανά...
Ακριβώς σαν τα πρεζωνια φίλε μου.
Είχε μιλήσει σε ελάχιστους για αυτό το θέμα ομως κανένας δεν τη καταλάβει.
Και ετσι έβγαλε το συμπέρασμα πως απλά αυτή δεν θέλει να τη καταλάβουν.
Ήταν πιο εύκολο να ζει χωρίς τη κατανόηση του κανενός,παρα τη κατανόηση απ τον καθένα.
Περίεργα πράγματα φίλε μου...