kill my dreams please.

Πλουσιόπαιδο.

-Δεν έχω ευτυχισμένη ζωή φίλε μου.
-Μα πως;Με τόσα που σου δείνουν οι γονείς σου θα έπρεπε.Σιγουρα τους αγαπάς παρα που!Παντα ευγενική μαζί τους!
-Αυτό είναι το κριτήριο σου για τη ευτυχία;Αχ και οι γονείς...Ξέρεις απλός τους σέβομαι.Σεβομαι τους ανθρώπους οι οποίοι με έφεραν στον κόσμο.Μου εξασφάλισαν μια στέγη και πλούσια ζωή. Ρουχα,κινητά,εξωδους,χαρτζιλίκια...Χωρις αυτούς δεν είμαι τίποτα.Χωρις τα χρήματα τους βασικα.Το παραδέχομαι.Δεν είμαι τίποτα.Ομως κοιτά,είναι δύσκολο να αγαπάς ανθρώπους που σε καταστρέφουν καθημερινά.Ανθρωπους που σε θεωρούν ιδιοκτησία τους μέχρι να φυγής από το σπίτι.
Να αγαπάς ανθρώπους που σε βλέπουν σαν καλοπληρωμένη δούλα;Δεν θα πάρω.Σεβασμός και αγαπη δυο άσχετα πράγματα.Ξερεις πότε θα ακούσω τη φράση "σ'αγαπω" από αυτούς;Όταν θα ναι μεθυσμένοι ή μετά από έναν μεγάλο τσακωμό με φτεξημο δικό τους.Και παλι ομως γίνεται πολύ σπάνια γιατί ποιος φταίει παντα;Η μικρή πουτανιτσα του σπίτι.Εγω.Πουτανα επιδι δεν ντύνομαι αριστοκρατικά,έχω φίλους και βγαίνω βολτες.Σεβασμος υπάρχει για αυτούς,αλλά αγαπη...Μπαα..
Βλαιπεις φίλε μου;
Τα πλουσιόπαιδα δεν είναι παντα ευτυχισμένα...
-Καταλαβα τα παντα.
-Το "παντα" είναι πολύ βαριά λέξη για να τη λες ετσι απλά.