Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.

1.

Ζούμε σε έναν όμορφο πλανήτη. Δεν μπορείς να το αρνηθείς, εκτός κι εάν δεν τον έχεις ποτέ παρατηρήσει. Για να σε διευκολύνω:

Ο ήχος των σταγόνων να πέφτουν πάνω στη σκεπή σου, να κυλούν στο τζάμι σου λες και αγωνίζονται μεταξύ τους. Η θάλασσα να αγριεύει σχηματίζοντας αφρό στις κορυφές των κυμάτων και οι γλάροι να διασκεδάζουν πάνω σε αυτά, σαν να έχουν πάρει θέση σε τρενάκι του Λούνα παρκ. Η βροχή να τελειώνει, η ομίχλη να καθαρίζει, έτσι που περνούν οι ακτίνες του ήλιου τις οποίες κόβει κάπου κάπου το πουλί εκείνο που πετάει ανέμελο. Μπορείς πλέον να δεις ξεκάθαρα τα φύλλα του απέναντι φοίνικα, χορεύουν έναν επιθετικό, αισθησιακό χορό το ένα με το άλλο.

Πάραυτα όμως, η γη αποδεικνύεται συχνά αφιλόξενη και τρομακτική. Ίσως εμείς να την έχουμε κάνει αφιλόξενη μέσω των πολέμων με οικονομικά συμφέροντα, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την υπερθέρμανση του πλανήτη. Όταν πας να τιθασεύσεις κάτι που δεν προορίζεται να υποταχθεί, αυτό θα αγριέψει περισσότερο. Είναι δεδομένο.

Τα ανθρώπινα όντα ευθύνονται για την ίδια τους τη μοναξιά που βιώνουν σκληρά συγκεκριμένα άτομα. Διαχωρισμός κοινωνικών ομάδων, εθνικισμός τολμώ να πω, φασισμός, σφετερισμός κι άλλα τόσα περιλαμβάνει το εισιτήριο της ξενιτιάς μας. Ποιοι είμαστε να καθορίζουμε τέτοια ζητήματα? Κι ας φταίει το ένστικτο, κι ας είναι στο αίμα μας. Ποιοι είμαστε να καταστρέφουμε δεσμούς?

Θυμάμαι ακόμη την κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας, κοντά στο Μοναστηράκι. Άστεγοι παντού. Ναρκομανείς με κενά μάτια να αδημονούν για την επόμενη δόση τους. Αναρωτήθηκα τι ακριβώς σκέφτονται, μα ποτέ δε ρώτησα.
Τι γίνεται λοιπόν με αυτούς τους ανθρώπους? Ποιος τους αδίκησε και ποιος τους βοηθάει? Αν όχι εμείς, τα αδιάφορα μυαλά, τα άδεια χέρια, γιατί η γη δε φτιάχνει ένα κέλυφος από ρίζες, από πέτρα, να τους κρατήσει ζεστούς τα βραδιά? Το μόνο σπίτι που εν τέλει τους προστατεύει, είναι το χώμα.

Μετά, έρχονται στη σκέψη τα άτομα όπως εγώ.