Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.

6.

Η κατάθλιψη σε καταπιέζει με αρνητικές σκέψεις, προβάλλει την αρνητική πλευρά των δεδομένων. Το ότι υπάρχουν θετικά, δε σημαίνει πως τα στενάχωρα δεν κατοικούν ολόγυρά μας.

Τον Μάιο του 2017, με χτύπησε μια λύπη. Με χτύπησε λίγο απρόοπτα. Λένε πως για να περάσεις τις πύλες της δυστοπίας, πρέπει να γίνει αυτό. Όμως εγώ βρισκόμουν ήδη μέσα.

Μάζεψα ενέργεια να τακτοποιήσω λίγο το σπίτι. Δεν είναι του τύπου μου να βάζω δεδομένα στη σειρά, ποτέ δεν ήταν. Και καθώς το αναλογιζόμουν, σχημάτισα στο μυαλό μου όλον τον προηγούμενο χρόνο που χρονοτριβούσα ικανοποιώντας το κενό μου. Κοίταξα τα βιβλία των αγγλικών μπροστά μου. Το φροντιστήριο τελείωνε, αύριο θα έδινα για το πτυχίο και δε θα χρειαζόταν να ξαναπατήσω εκεί. Παλιότερα μου άρεσε, λάτρευα να πηγαίνω. Η έφεση στη γλώσσα με ενθάρρυνε, σε συνδυασμό με τη δασκάλα μου- η καλύτερη δασκάλα που έχω γνωρίσει. Προσέξατε το χρονικό επίρρημα όμως? Σωστά. Δηλώνει παρελθόν. Τα σύννεφα μέσα μου συγκρούστηκαν και μια βροντή πανικού εξαπλώθηκε. Φέτος δεν είχα διαβάσει σχεδόν καθόλου, αφού περνούσα τον χρόνο μου πνιγμένη στις δυσάρεστες σκέψεις και στην υποτονικότητα. Δυστυχώς, δεν ήταν μονάχα αυτός ο χρόνος, ωστόσο στους άλλους μπορούσα να ανταπεξέλθω μακράν καλύτερα.

Πίεσα τον εγκέφαλό μου να επαναφέρει μερικές όμορφες αναμνήσεις, αλλά όπως ακριβώς το περίμενα..ήταν όλες αμυδρές. Στενάχωρα ξέθωρες. Κανονικά είμαι της άποψης ότι κανένας δεν πρέπει να μετανιώνει για τίποτα, εκτός και μόνο αν αυτό έχει προκαλέσει κακό σε κάποιον άλλον. Εντούτοις, με έπιασα να μετανιώνω για τις στιγμές που σωματικά ήμουν εκεί, όσο οτιδήποτε άλλο ταξίδευε. Διότι οι στιγμές δεν έρχονται ποτέ πίσω. Κάποιες δε γίνεται να τις διεκδικήσεις ποτέ ξανά. Και το συγκεκριμένο ποτέ μου εννοείται σε αυτήν την εξαίρεση.