Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.

9.

".. και χρόνια πολλά. Μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά..".

"Κάνε ευχή!".

Ανόητο, αλλά ευχήθηκα όλα να κυλήσουν όμορφα. Έπιασε? Βεβαίως κι όχι. Ήλπιζα τα δεκάξι να είναι η μαγική ηλικία και να μου φέρουν μαγικές δυνάμεις, σαν στις ταινίες και στα βιβλία.

Έγινε? Όχι. Αλλιώς ο τίτλος του βιβλίου θα ήταν: 'Αποτελεσματικά ξόρκια'. Ή 'Η ζωή μου ως έφηβη μάγισσα'.

"Ίσως στα επόμενα".

Αναπολείτε καθόλου την εποχή του δημοτικού? Προσωπικά, ούτε τότε ήταν όλα ρόδινα για μένα, όμως δεν ήταν και τελείως δυσάρεστα.

"B.F.F.A.E.W.L.T.".

Παιδικές, αθώες υποσχέσεις. Έφυγα προς τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με δάκρια στα μάτια. Τα τρία χρόνια τα αποχωρίστηκα με ανακούφιση, επαναλαμβάνοντας τη φράση:

"Δεν πιστεύω στην αληθινή φιλία".

"Δηλαδή, δεν πιστεύεις πως είμαστε αληθινές φίλες?", είχε ρωτήσει απογοητευμένη η Βανέσα.

Τρία χρόνια μπροστά και η φίλη μου με είχε μαχαιρώσει στο στήθος. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μπροστά και με μαχαιρώνει μέχρι σήμερα. Στην πλάτη.

"Να μάθεις να τα αποδέχεσαι. Να γίνεις σκληρόπετση", συμβουλεύω λες και κατόρθωσα να το εφαρμόσω.

Δεν είναι εφικτό να μη με κατατρώει η προδοσία. Δεν έχω πάρει καν εκδίκηση. Αφιβάλλω πως παίζει ιδιαίτερο ρόλο. Πληγές εδώ κι εκεί τις αντέχω, όμως μου έχουν φορτωθεί πολλές και συχνά περιλούζομαι απ'τη μοναξιά, η οποία έχει όμοια αίσθηση με χυμό λεμονιού.

Λατρεύω τη μοναχικότητα, απεχθάνομαι τη μοναξιά. Βλέπω τις δύο έννοιες σαν δίδυμα αδέρφια- οι άγνωστοί τους τα μπερδεύουν, παρά τις ακλόνητες διαφορές τους.

Στα φετινά μου γενέθλια, φεύγω. Όχι μακριά. Θα καθίσω αποστασιοποιημένη στην καφετέρια, στο παγκάκι, οπουδήποτε με κατευθύνει η μοναχικότητα. Τη μοναξιά θα την παρατήσω, θα πέσει απ'τους ώμους μου για λιγοστές ώρες. Μη με ψάξετε. Μη με κυνηγήσετε με δώρα. Κι εάν το κάνετε, θα το εκτιμήσω. Ωστόσο, πιο πολύ θα είχα εκτιμήσει την αφοσίωσή σας εκεί που κάποτε χωρούσε.

"Στην υγειά σου, φίλε μου", σου χαμογελώ βεβιασμένα.

"Με έχεις συγχωρήσει?"

"Έγινε κάτι και δεν το θυμάμαι?".