"Η χώρα μας βγάζει τρανταχτούς επιστήμονες!", ακούς τη δημοσιογράφο, την ηλικιωμένη, τον καθηγητή, τη συνομήλικη φίλη μου να λέει.
"Επιστήμονες που αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό", τόλμησα να πω κάποια στιγμή και μόνο που δεν αισθάνθηκα τα δόντια των συμπολιτών μου να με κατακρεουργούν.
Η συνείδησή μου, φώναξε: "Είσαι ανθέλληνας!".
"Δε με ξέρεις!", της ανταπάντησα.
Δεν αντιλέγω πως οι επιστήμονες είναι σημαντικά κομμάτια της ανθρωπότητας, βεβαίως και είναι. Αλλά τι γίνεται όποιος δεν είναι επιστήμονας? Αφήστε τον απλώς να σαπίσει. Αφήστε τον καλλιτέχνη να ψοφήσει στην τρέλα του. Δε χρειάζεστε τον αρχιτέκτονα για τα σπίτια σας, την ιστορία και την κουλτούρα σας. Δε χρειάζεστε τον συγγραφέα και τον ζωγράφο να σηματοδοτήσει μια καινούρια εποχή, μια επανάσταση απέναντι σε ιδέες και αξιώματα που σας υποδουλώνουν. Ποιος χέστηκε για τον μουσικό, απλά κλείστε τα αυτιά του υποσυνείδητού σας, να μη μιλάνε πια οι νότες στην ψυχή σας. Διαγράψτε και τους αρχαίους φιλοσόφους για τους οποίους είστε ώρες ώρες τόσο περήφανοι. Τις ώρες που δεν έχετε κάτι άλλο να πείτε.
"Μην είσαι τόσο γαμημένα πικρόχολη!", μου απευθύνομαι. "Το αγάπησες μια φορά κι έναν καιρό αυτό το γεωγραφικό κομμάτι, το κλίμα του-"
"Δε φταίει η γη, είπαμε".
YOU ARE READING
Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.
Teen Fiction"Γλυκιά μου, το ξέρεις ότι και τα αστέρια έχουν ημερομηνία λήξης?". Καγχάζω. "Όπως και να έχει εκεί πάνω, δε μου επιτρέπω να αναπνέω ως μικρότητα εδώ κάτω". Τον ακούω να κάνει ένα επιφυλακτικό βήμα κοντά μου. "Όσο πιο μεγάλο το αστέρι, τόσο πιο γρήγ...
