Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.

8.

"Να μεγαλώσεις, να παντρευτείς ένα καλό παιδί απ'τον τόπο σου και να κάνετε παιδάκια".

"Όταν μεγαλώσεις, θα αλλάξεις γνώμη".

"Μας λέτε να μορφωθούμε ώστε να μη μας κάνουν ό, τι θέλουν και να έχουμε άποψη, αλλά αν διαφωνείτε με αυτήν που σχηματίσαμε δεν την υπολογίζετε και θέτετε πως με τα χρόνια θα αλλάξει? Πως στον διάολο περιμένετε να διαμορφώσει κανείς προσωπικότητα ενώ δεν του το επιτρέπετε? Τι κι εάν αλλάξει στο μέλλον, εγώ αυτό υποστηρίζω τώρα", νευρίασα κι έσπευσα να καταπιώ τη μιλιά μου.

Περπάτημα στην παραλία, πλάι στα μαγαζάκια. Μερικά πολύβοα. Μερικά ήσυχα. Ξεχωρίζεις ποιοι είναι οι καταστηματάρχες και ποιοι οι εργαζόμενοι. Σκυθρωπές εκφράσεις, ανέκφραστα προσωπεία. Κορμιά καλυμμένα με βρώμικες ποδιές.

Μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ. Οι ίδιοι υπάλληλοι περίπου δέκα χρόνια τώρα. Η τοποθέτηση των προϊόντων είχε διαφοροποιηθεί. Οι υπάλληλοι απ'την άλλη, όχι. Όχι, εκτός από καινούριες ρυτίδες.

"Είστε ευχαριστημένοι με τη δουλειά σας? Με τον βίο σας? Είστε ικανοποιημένοι με τη μετριότητα ή την σπάτε στην προσωπική σας ζωή, έξω απ'τους τοίχους του κτηρίου? Βιάστηκα να κρίνω?", διερωτήθηκα βουβά.

Δε θέλω να μεγαλώσω, να γεράσω και να πεθάνω έχοντας περιορίσει το μυαλό μου με ένα ψεύτικο νόημα που να απαλύνει τον φόβο ενός άδειου θανάτου. Αν επιζήσω, θέλω κάτι παραπάνω από μια μετριότητα. Δεν αναφέρομαι σε χλιδή, πλούτη και ανούσια φήμη. Μιλάω για κάτι το ξεχωριστό, κάτι που θα περιέχει τη νότα μου, που θα κάνει το όνομά μου το κλειδί της αθανασίας.

Φαντάζει ουτοπικό, και το αποδέχομαι. Την απεχθάνομαι τη μετριότητα. Κι αυτό το δηλώνω καλυμμένη στην αθλιότητα.

"Όταν θα γεράσεις και θα έχεις εγγόνια-"

"Όχι. Όχι. Όχι. Να σβήσω νωρίς. Νέα. Να μη με απατήσει ο σύζυγός μου. Να μη με βασανίζει το Αλτσχάιμερ. Να το τελειώσω προτού με αποτελειώσει"

"Αχάριστη!"