"Η κυβέρνηση μας ποτίζει φθορίδιο για να μας υποτάξει τα μυαλά, να μας μετατρέψει σε προσκολλημένα υποχείρια".
"Μας πλασάρουν φάρμακα, πλάθουν σιγά- σιγά ανίδεους τοξικομανείς".
"Δεν υπάρχει πραγματική ιδιωτικότητα όσο κρατάς ένα κινητό στο χέρι σου!".
Έχω ζήσει την κατάχρηση εξουσίας σε έναν μικρό βαθμό. Απ'τα χρόνια του νηπιαγωγείου, όπου οι δασκάλες σε σφαλιάριζαν και σου τραβούσαν το μαλλί με το παραμικρό. Στο δημοτικό όπου η δασκάλα απέτυχε να συγκρατήσει τα νεύρα της και έριξε όλα τα πράγματά μου στο πάτωμα. Έχω ζήσει το θράσος του δημοσίου υπαλλήλου να κρατάει υποτιμητικά το διαγώνισμα με τα ακροδάχτυλα και να το ρίχνει στα πλακάκια για να το μαζέψω εγώ. Στο γυμνάσιο, αποφάσισα να εμφανιστώ στον σχολικό περίπατο με ένα κραγιόν σε μπουργκουντί απόχρωση.
"Μη βάφεσαι έτσι. Μοιάζεις με μεγαλοκοπέλα που έμεινε στο ράφι και ψάχνεται", έπαυσε την ποδηλατοδρομία της η καθηγήτρια, μόνο και μόνο για να με σχολιάσει.
"Εγώ δεν το βλέπω έτσι, κυρία. Αν εσείς έχετε αυτό το σκεπτικό, είναι δικό σας το πρόβλημα", ήταν περίπου η απάντησή μου.
Κάποιες ημέρες, μου έρχεται η ορμή να γράψω ένα τραγούδι για την αδικία στον κόσμο. Μετά, να φωνάξω τις λέξεις μέχρι ο λαιμός μου να μουδιάσει. Η οργή μου σαν οπλισμένο πιστόλι, στοχεύει τους ειρμούς των υπολοίπων. Για να φτάσω στο σημείο εκείνο, πρώτα χάνομαι αρκετά μέσα στους ιδιωτικούς μου συνειρμούς. Λύνω τις ανησυχίες βαθιά στο εσωτερικό μου, μα όταν σηκώνω το κεφάλι τις βλέπω διάσπαρτες σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Περιπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται ένα κουβάρι. Το κουβάρι το ονομάζω μηδέν και τοποθετώ ξανά το κεφάλι μου στο μαξιλάρι.
Είμαι ένα αποδυναμωμένο κορίτσι. Ένα κομμάτι ενός σύνθετου συνόλου. Δε μου πάει η καρδιά να τα διαλύσω ολοσχερώς. Δε μου πάει η ψυχή να προσποιούμαι ότι τίποτα δεν τρέχει.
"Είμαι χαρούμενος άνθρωπος! Η ζωή είναι όμορφη, γλυκόπικρη. Η ζωή είναι μία. Σταμάτα να ανησυχείς χωρίς λόγο, είναι όλα στο κεφάλι σου!"
"Να πας στον διάολο, κυρία μου", έφτυσα τις λέξεις κι αμέσως αποχώρησα.
Άμα ήταν τόσο απλό όσο η σύνθεση της πρότασης "είναι όλα στο κεφάλι σου", δε θα πέθαιναν από αυτοκτονία οκτακόσια χιλιάδες άτομα άνα χρόνο και τα ψυχιατρεία, θα ήταν άδεια.
YOU ARE READING
Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.
Teen Fiction"Γλυκιά μου, το ξέρεις ότι και τα αστέρια έχουν ημερομηνία λήξης?". Καγχάζω. "Όπως και να έχει εκεί πάνω, δε μου επιτρέπω να αναπνέω ως μικρότητα εδώ κάτω". Τον ακούω να κάνει ένα επιφυλακτικό βήμα κοντά μου. "Όσο πιο μεγάλο το αστέρι, τόσο πιο γρήγ...
