Ανήκω ανάμεσα στα αστέρια.

10.

"..είμαστε απόγονοι του Αδάμ και της Εύας"

"Χαζομάρες. Η επιστήμη υποστηρίζει ότι είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη!", έθεσα διαβάζοντας τα άρθρα στην οθόνη του κινητού.

"Είμαι ένα αστέρι!", αναφώνησα στη συνομιλία με επίκεντρο τις υπαρξιακές φιλοσοφίες.

Γέλασαν, ρόλαραν τους οφθαλμούς τους κι ειρωνεύτηκαν.

Τι.. δεν είμαι αστέρι?
Είμαι. Προφανώς δεν ανήκω εδώ. Τι χρειάζεσαι για επιβεβαίωση? Το φως μου σβήνει ανάσα με ανάσα, το μέρος αυτό με εξασθενεί, με αποσυνθέτει. Πέφτω και κανείς δεν κάνει ευχή. Ζω και ουδείς δε με θαυμάζει.

Λένε πως το φεγγάρι ήταν ένας μικρός αστέρας που ζήλευε τη λάμψη των άλλων αστεριών γύρω του. Η ζήλεια και ο πόθος ενδυνάμωσαν τη θέλησή του να υπερισχύσει. Ένα βράδυ, πιο σκοτεινό από κάθε άλλο, ρούφηξε μέσα του τα υπόλοιπα άστρα κι έγινε το γνωστό σε όλους μας φεγγάρι. Αυτό που θαυμάζουμε τόσο, απορρόφησε τη ζωή εκατοντάδων με σκοπό να αποκτήσει τη δόξα που έλειπε για να καλύψει το κενό που άφηνε πίσω η έλλειψη αυτοεκτίμησής του.

Δεν εκπίπτω. Σε σέρνω στο απέραντο, μα δεν είναι στα σχέδιά μου. Συγγνώμη. Μονάχα τη γαλήνια πατρίδα μου αναζητώ. Θα ήταν ωραίο να κοιμόμουν ήρεμη και να ξυπνούσα σε μορφή αστεροειδούς. Να παρέμενα ουράνιο σώμα για όσο χρονικό διάστημα το έχω ανάγκη, για όσο χρόνο αποτοξίνωσης χρειάζονται οι άλλοι από εμένα. Και μετά, ας ξυπνούσα πάλι. Δεν πάει έτσι, όμως. Δεν πάει με βάση την επιθυμία.