3 AY SONRA

68 11 0
                                    

       Hastaneden çıkalı iki ay olmuştu. Odamda daha fazla vakit geçiriyor, dışarı çıkmak istemiyordum. Bu hayatta kimse beni anlayamazdı hatta dünyanın en şanssız insanı ben bile olabilirdim.
       Kendimi içime daha da içime en derinlerime çekiyordum. Evde ders almaya başladığımdan bu yana neredeyse hiç dışarı çıkmamıştım. Sadece bir kaç kere parka inmiş orada yürüyen insanları gördükçe daha çok moralim bozulmuştu. Zaten onun dışında da hep ayağımın mahkûm ettiği o evden tedavi için çıkmıştım. Aslında ben de yürüyebilirdim. Annem protez takmamı istemişti ama ben direkt diyeceklerini dinlemeden reddetmiştim. Babamsa bu durumdan hep kendini suçlamış daha da çökmüştü.

İYİ KİLERLE YAŞAMAK Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin