Iloveyou, to the Moon and Back

Chapter 10 ~ Ligawan Part 4!

*CONNOR RILEY NUEVA*

Ang sakit ng ulo ko. Parang ilang lingo nako tulog. Nakatingin ako ngayon sa puting.. ano nga ba to? Nasan ba ako? Nilibot ko yung paningin ko. Nasa isang kwarto pala ako. And I saw a girl, nagna-Nap ata siya.

is this.. Alex?

Nag 'Psst' ako sakanya. Pero di siya nagising. Unulit ulit ko yon pero ayaw niya talaga magising.

Pinilit ko magsalita "A-alex ..?"  nakita kong umungol siya ng bahagya.

"A-alex.."

Hay buti naman at nagising din siya!

"Connor! nako sorry sorry.. may masakit ba sayo?" kinusot niya yung mata niya "Ayos ka lang? wala nabang problema? ha? ano? Ay! teka teka tawagin ko lang yung doctor" ang bilis niya magsalita. ano daw? Nakakabulol naman yon.

Doctor? nasan ba ako? Hospital?

"Teka san ka pupunta? wag ka umalis.." hinawakan ko siya sa braso niya para pigilan siya sa pagLabas. "nasan ba ako?"

"Nandito tayo sa Ospital, connor. Wala kana bang maalala sa nangyari sayo?" maalala? Ano ba dapat ang alalahanin ko? Ang gulo. Sobrang gulo.

Umiling lang ako.

"Sorry.." bigla siyang humikbi tapos yumuko, umiiyak ba siya? "Sorry.. kase.. ako ang may dahilan kung bakit nandito ka"

Ha?! Ano bang sinasabi niya? Siya ba.. ang bumugbog sakin?

Nah! its imposible. Stop halucinating Connor.

"Wala kang kasalanan, ano kaba" hinawakan ko yung kamay niya "ang ganda mo talaga Alex.." tas tumingin siya bigla saakin.

"Hindi kana talaga nagbago" sabi niya sabay ngiti. Ang sarap talaga tignan nung mga ngiti niya. hay ang hirap lang.. kaylangan ko pa magpanggap.

"Uhm.. Alex.. ilang lingo naba ako tulog?"

Ngumiti siya, "Baliw ka talaga.. isang araw palang. magdadalawang araw na sana, buti nalang gumising kana. 3:43 na ng hapon"

Isang araw palang? Weird. eh bakit parang Isang lingo nako nakahiga dito? Feeling ko ang tagal tagal ko na dito. Feeling ko dito na ko mamata.. ay hinde hinde pwedeng mangyari yon, pano na si Daddy.. si Daddy! Ano na bang nangyari sakanya? Nako dumagdag pa ako sa gastusin!

Aminin ko na kaya kay Alex?

"Uy! okay ka lang?" bigla akong natauhan.

"Ah.. oo. uhm Alex, may gusto akong sabih--"

"Anak!"

"Ay tita.."

"Anong ginagawa mo dito?! Ha?! Diba ikaw ang may kasalanan kung bakit siya nabugbog? Bakit nandito kapa?! Wala kang karapatan! Dahil sayo kaya siya nagkaganyan! Umalis kana pwede ba! Umalis kana!!"

Nakita kong umiiyak na si Alex. Nasobrahan si Mama sa mga sinabi niya. Sobrang masakit yun. Kung sakin yon sasabihin masasaktan din ako. Panigurado ang labas non kay Alex ay sobrang bigat. Ang tanga ko! Diko man lang siya napag tanggol! Iyak na siya ng iyak.. ayoko. Nasasaktan din ako.. kapag nakikitang nasasaktan ang.. taong mahal ko.

"S-sorry tita.. s-sorry talaga.. lalayuan ko nalang po siya.. Sorry po" aniya tska tumakbo papalabas.

Lalayuan niya ako? Pano na yung.. basta! Pano na yon? Hindi pwede! Hindi talaga! Tiyaka parang hindi ko din kaya, masasaktan ako kapag nilayuan ko siya. Feeling ko SOBRA KO SIYANG MAMIMISS.

Humarap saakin si mama tapos pinilit ngumiti, "Wala na siya anak. hindi kana maghihirap, ano may gusto ka bang kainin? Anything?"

"Mommy, nahihibang kana ba? I love her! I love her so much! Bakit mo ba yon ginawa?! bakit mo yon sinabi sakanya?! Mommy naman eh! masasaktan siya.." tila nagulat si Mommy sa nasabi ko, at kahit kailan I will not regret it.