Aynı Yolda

Resmen Düğün Hazırlıkları !

1

İlk şoku atlattıktan sonra hazırlıklara başladık. Kafeden kalan tüm zamanımızı hazırlıklar için kullanıyorduk. İlk işimiz de nikah tarihi olmak olmuştu. Üç hafta sonra nikahımız vardı. İnanılır gibi değildi ama ciddi ciddi evleniyorduk. Evimizi de Ali'yle Burak'ın evinin bir alt katında tutmuştuk. Orada yaşayanlar bu sene mezun olduğu için şanslıydık. Burak'la komşu oluyorduk. Eşyalarımızı da Umut ile seçmeye gitmiştik. Umut, kendi odasındaki eşyaları seçmeye başlayınca artık kesin olarak ikna olmuştu bizimle kalacağına. Onu en iyi ben anlıyordum. Kimsesiz büyüdüğümüz için birilerine güvenirken hep soru işaretlerimiz olurdu. Ali de ben de çok seçici insanlar olmadığımız için şimdiye kadar tüm işlerimiz kolay hallolmuştu. Haftaya kızlarla birlikte gelinlik ve onların kıyafetlerine bakmaya gidecektik. Düğün davetiyesi yapmayacaktık elbette. Birkaç arkadaşımızı arayıp davet edeceğiz sadece. Bu arada nikah şahitlerime henüz karar vermiş değilim. Sanırım kızların üçünü de şahit yapacağım. Her şey çok güzel gidiyordu da içimi kemiren tek şey Ali'nin ailesinin haberi olmamasıydı. Onaylamayacakları bir şeydi ve Ali neden hiç önemsemiyordu? Babasına olan kızgınlığını anlıyordum da annesine söylemesini istiyordum. Kaç kere ''Ali ailenin karşı olacağı bir şey yapmak istemiyorum ben'' desem de bir şey değişmiyordu Ali'nin kararında. Bunun bir gün karşımıza sorun olarak çıkacağını hissediyordum ve korkuyordum.

2

İrem, nikah gününü öğrendiğinden beri diyet yapıyordu. Hayalindeki elbisenin üzerinde daha güzel durmasını istiyormuş. Gören de kalabalık, gösterişli bir düğün olacak sanacaktı. Bugün teker teker araştırdığımız yerleri gezdik. İrem, birkaç kıyafet deneyip istediğini bulamayınca güne olumsuz başladıysa da en sonunda aradığı elbiseyi bulmuştu. Benim gelinliğimden çok İrem'in elbisesini bulması hepimizi rahatlatmıştı. Ayşe ise İrem'e göre daha sade bir kıyafet tercih etmişti. İkisi de çok güzel olmuştu. Ezgi ise İstanbul'dan annesinin modacı arkadaşından sipariş vermişti. Alt tarafı küçük bir nikahtı kızlar! Bu arada Ezgi annesine bir davete katılacağını söyleyerek istemişti elbiseyi. Ali'nin ailesin öğrenmesin diyeydi tüm bunlar. Yani hala haberleri yoktu. Bu arada Ali ve diğerleri kıyafetlerini son gün seçmek konusunda iddialıydı. Merakla bekliyorduk bakalım. Ben mi? Kızların beğenip gösterdiği kabarık, gösterişli gelinliklerin aksine sade bir gelinlik seçmiştim. Böyle olunca daha çok kendim gibi hissedecektim. Ben deneyince kızlar da çok beğenmişti zaten. İrem ''adın gibi oldun. Dupduru bir gelin.''. Ayşe '' Bu gelinlik senin için yapılmış sanki'' demişti. Artık kızlar tarafı olarak hazırdık ve o büyük gün gelebilirdi.

3

Bugün eşyalarımız gelecek, evimizi hazırlayacaktık. Dükkanda Burak ve Ayşe'yi bırakıp biz eve geldi. Burak artık işler de yoluna girdiğinden, işe iki kişi almayı planlıyordu bu hafta. Eh biz de her seferinde yok olunca en doğru karardı bu. Eşyaları eve taşımaya başladığımızda ''nasıl düzelecek burası'' diye gözüm korkmuştu. Her şey gözüme karmaşık görünmüştü. Benim ilk kez bir evim olacaktı. İlk kez bir evde yaşayacaktım. Bu yüzden şu an bulunduğumuz her anın değeri benim için bambaşkaydı. Mola verdiğimizde Ali bir müjde vereceğini söyledi:

-Hazır mısınız?

Mert:

-Söyle söyle...

Ali:

-Biz erkek tarafı olarak bir araç ayarladık. Böyle minibüs gibi bir şey. Ve hep birlikte gidiyoruz.

Mert:

-Giresun'a. Ayşe'nin davetlisiyiz.

İrem:

-İnanmıyorum. Karadeniz! Hayalimdi benim.

Ezgi:

-Ya süper haber bu. Nikahtan sonra hemen mi?

Ali:

-Hemen ertesi gün. Duru'cuğum yine donup kaldı.

-Hiç değilse artık şaşırınca böyle olduğumu biliyorsun. Ali hatırlıyor musun, dönemin başında daha çok gezeceğiz demiştin. Projeler ile.

Mert:

-O zamanlardan Ali'nin asıl projesi belliymiş.

İrem:

-Ha ha. Aynen. Bizim Ayşe'nin de haberi var o zaman bunlardan?

Ali:

-Fikir ondan çıktı aslında.

Ezgi:

-Ayşe'ye bak sen. Hiç de çaktırmadı bize.

İrem:

-Bize fındık toplatacak o hiç kanmayın.

Hayat bana 20 yaşımdan sonra tam gülmüştü işte. Bundan önceki tüm acılarımı unutturmuştu. Her gün bir güzel haber alıyordum. Ali benim şansım olmuştu. Ne kadar şükretsem azdı.

Akşam olduğunda evimiz hazırdı. Az eşyalı, huzur dolu, sevgi dolu... Umut'umuz ile birlikte. Yeni bir hayata sayfa açmaya hazırdık işte.