ဘဝမွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူကကိုယ့္ကို သူ႔ခ်စ္သူပါလို႔ တရားဝင္မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခ်ိန္ဟာ လူတိုင္းရဲ႕အေပ်ာ္ဆံုးနဲ႔ ဂုဏ္ယူရဆံုးအခ်ိန္ပဲ.. ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတာက အေပ်ာ္ဆိုတာနဲ႔အေဝးႀကီးပါ... ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာမွမခံစားရသလိုမ်ိဳး... ဘာမွမထူးျခားသလိုမ်ိဳးပဲ...
Hun ရဲ႕မီးပြင့္ေတြျဖာထြက္ေနသေယာင္ မ်က္ဝန္းေတြ ခပ္ပါးပါးအျပံဳးကိုတပ္ထားတဲ့ နႈတ္ခမ္းေတြ.. သာမန္ထက္ပိုၿပီးခပ္မတ္မတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြကို အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေတာ့ စြဲလန္းယစ္မူးစြာ ေငးၾကည့္ေနမိမွာပါ.. ခုခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေန႔တျခားစိတ္ကုန္လာတယ္..
စိတ္ကုန္တယ္??? တစ္ေန႔တျခား??
ဘုရားေရ..ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူအေပၚကို ဘယ္လိုမ်ားသံုးနႈန္းလိုက္မိပါလိမ့္.. မဟုတ္ေသးဘူး.. သူ႔ကိုငါခ်စ္ေနေသးတာပဲ.. ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုေတြးရမွာလဲ.. accidentေၾကာင့္ အေတြးေတြေယာက္ယတ္ခတ္တာေနမွာ..
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်စ္ကသာအႏိုင္ရေနလို႔သာပဲ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ သူ႔စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ ကိုယ့္စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုစေတးထားလိုက္ၿပီး အရာရာကို မ်ိဳသိပ္ေစာင့္စည္းေနသည္ အဲ့အတြက္လည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ဒဏ္ရာေတြရေနသည္ သိပ္နက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြပဲ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြလာၿပီး ေက်ာခိုင္းတာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က် ေမာပန္းညိႈးငယ္သြားသည္ ပန္းတိုင္မရွိေသာေျပးလမ္းေပၚတြင္ ေျပးေနရသူလို ေမာပန္းကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လ်က္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်၍ေနေလသည္
" ဪ ဟုတ္ကဲ့... ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး.. Hannie ကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ဒါၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ဖို႔မေမ့နဲ႔ဦး အဖ်ားရွိခ်င္ေနတယ္ "
ဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြသပ္ေပးရင္း Yu Shin က အျပံဳးၾကည္ၾကည္တစ္ခုနဲ႔ နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေတာ့ အခန္းထဲမွာ Luhan ရယ္ Sehun ရယ္ပဲက်န္ခဲ့တယ္
တံခါးပိတ္သံ ခပ္ဖြဖြအဆံုးမွာ မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ ဝန္တိုစိတ္ေတြေပါက္ထြက္လာေတာ့ Sehun တစ္ေယာက္ Luhan ကို ခါးေထာက္ရင္းေမးမိၿပီ
