Günlerdir, günün yirmi dört saatinde birkaç dakika beni mutlu edebilen tek şey, sanki gözlerime bakıyormuşçasına baktığın bir fotoğrafta gülen yüzüne bakıp, ne de güzel gülüyor diye iç geçirip, yanına kıvrılıverdiğimi düşünmekten ibaret. Yemeklerim bir öğün ve tek çeşit, ne kadar içtiğimi ve ne kadar uyuduğumu bilemiyorum. Vakit bilincimi kaybettim. Günlerden bugün ne olduğuna defalarca bakıyorum, galiba o an unutuyorum.
