Ilkim.
Seni cok sevdim. Herkesten, herseyden, butun insanlardan, senden, kendimden...
Gozumu kirpmadan herseyi onune koyabilirdim. Herkesi silebilirdim, kendimden gecebilirdim. Sen donmesende olur. Yoklugun iyi geldi bana. Kendime gore aliskanliklarim var artik. Simdi gelipte duzenimi bozmaya da hakkin yok zaten. Sen yokken aglamayi ogrendim, olur olmaz her seye aglamiyorum mesela. Sadece acilarima agliyorum, benden gittigin gun aklima gelince, yasadiklarimiz, yasattiklarin, iyi kotu hersey iste. Sen yokken gulmeyi ogrendim, sadece belirli yerlerde tebessumlerimle karsilasabiliyorlar. Kahkaha bile atamiyorum, birisi bir espri yapinca dudaklarimla gulumsuyorum onlara. Cunku beraber gulmedikten sonra gulunc gelmiyor hicbiri. Yokken, hayati ogrendim. Cabalamayi, ayakta durmayi, beni yikicak bir haber gelse bile basimi her zaman dik tutmayi ogrendim. Cunku ben en buyuk aciyi, senin gidisinle yasadim. Gidisinden sonra kendimi zor toparladim ama her zamam dik durdum. Bizim icin. Biz kaldik mi ya da BIZ olabilmek icin gec mi bilmiyorum ama, seni elimde olmadan cok ozluyorum. Ben bunlari haketmedim ilkim. Bu kadar aciyi, bu gozyaslarini, bu gidisi, bu bitisi hak etmedim. Baska erkeklerin kollarina emanet edilmeyi, baska erkekleri sevmek zorunda kalmayi haketmedim. Ben baska erkekleri haketmedim. Ben bitek BIZ i hakettim. Ne kadar ugrassamda bir araya getiremedigim bizi. Simdi sen soyle ilkim. Sen beni haketmismiydin? Sen benimle, biz oolmayi haketmismiydin?
